پيرامون شهوت خوددارى كردند، و اين به سبب عقوبت و پندهايى بود كه در قرآن مى‌خواندند.

آنها پروردگار خود را به سبب آنچه روزى ايشان ساخته- و شايسته سپاسگزارى هم هست- سپاس مى‌گزارند، و خود را در زياده‌روى‌ها مى‌نكوهند، و آنها اهل نكوهش هستند، و به خوبى مى‌دانند كه خداوند تبارك و تعالى شكيباست و دانا، و خشمش دامنگير كسى است كه، خشنودى او را نمى‌پذيرد و بخشش خود را از كسى كه آن را نمى‌پذيرد، دريغ مى‌ورزد، و كسى را كه پذيراى هدايت او نيست گمراه مى‌كند. او سپس به گناهكاران امكان توبه مى‌دهد و گناهان آنان را به حسنه تبديل مى‌سازد. او در كتاب خود بندگانش را با آواز بلند، بدين كار فراخوانده است، و اين دعوت گسسته نگردد و دعاى خود را از بندگانش دريغ نكند.

خداوند لعنت مى‌كند كسانى را كه آنچه را او فرستاده نهان مى‌سازند. خداوند بر خود رحمت و مهربانى را فرض كرده است، و رحمتش بر خشمش پيشى گرفته، و به درستى و عدالت تمام مى‌شود. خداوند با بندگان خود به خشم آغاز نكند، پيش از آنكه او را به خشم آورند، و اين حقيقت از علم اليقين و علم پرهيزكارى است.

خداوند از هر امّتى كه كتاب او را به دور افكنند، علم كتاب را باز مى‌ستاند، و وقتى از او روى برتابند، دشمن خود را بر ايشان حكم فرما مى‌گرداند.

يك گونه دور انداختن قرآن چنين است كه حروف و كلماتش را بخوانند و بدانند و رواج دهند و حدود و مقرراتش را تحريف كنند، و آن را روايت بكنند امّا رعايت نكنند. نادان‌ها را حفظ روايت خوش است، و دانشمندان را ترك رعايت ناخوش و اندوهبار. و يك گونه دور انداختن قرآن چنين است كه آن را تحت اختيار و سرپرستى كسى قرار دهد كه او را نمى‌شناسند، و اين سرپرستان آنها را به هواپرستى كشانند و به هلاكت رسانند و رشته‌هاى ديندارى را دگرگون سازند و سپس رياست و جلودارى دين را، موروثى مى‌كنند تا آن را به بيخردان و كودكان واگذارند. پس اين امّت اسلامى پيروى از امر و فرمان مردم مى‌كنند پس از آنكه خداوند بديشان دستور داد، و آنها