تُسْئَلُونَ‌[1] مى‌فرمايد: هر گاه امام قائم عليه السّلام ظهور كند به دنبال بنى اميّه در شام فرستد و آنها از آنجا به روم بگريزند و روميان به آنها مى‌گويند: ما شما را نمى‌پذيريم مگر آنكه مسيحى شويد، و آنها صليب به گردن مى‌آويزند و روميان آنها را مى‌پذيرند، و هنگامى كه اصحاب امام قائم عليه السّلام، بر روميان وارد شوند و كشور آنها را تصرّف كنند، ايشان امان خواهند و پيشنهاد صلح بدهند و اصحاب امام عليه السّلام در پاسخ آنها مى‌گويند: ما اين كار را نمى‌كنيم، مگر اينكه افرادى را كه به شما پناه آورده‌اند تسليم ما كنيد، و آنها ايشان را به اصحاب امام عليه السّلام تسليم نمايند، و اين است مفهوم آيه شريفه مذكوره. حضرت عليه السّلام نيز فرمود: از آنها محل گنج‌ها را بپرسد با اينكه خودش بدانها داناتر است. پس بنى اميّه مى‌گويند: يا وَيْلَنا إِنَّا كُنَّا ظالِمِينَ. فَما زالَتْ تِلْكَ دَعْواهُمْ حَتَّى جَعَلْناهُمْ حَصِيداً خامِدِينَ‌[2] به وسيله شمشير.

نامه امام باقر عليه السّلام به سعد الخير

[16] امام باقر عليه السّلام به سعد الخير نوشت:

به نام خداوند بخشاينده مهربان، اما بعد، من تو را به تقواى الهى سفارش مى‌كنم، زيرا در آن است سلامتى از نابودى، و بهره‌مندى به هنگام مرگ. همانا خداوند عزّ و جلّ در پرتو تقوى بنده را از آنچه كه عقلش بدان نمى‌رسد حفظ مى‌كند، و با تقوى كورى و جهلش را از ميان مى‌برد، و با تقوى نوح و همراهان او در كشتى، و صالح و همراهان او از آذرخش، نجات يافتند، و در پرتو تقوى شكيبايان و گروه‌هاى شيعه از مهالك، نجات يافتند و براى آنان برادرانى است بر همين آيين كه اين فضيلت را خواهانند، و از گشتن‌

[1]« پس چون عذاب ما را احساس كردند، بناگاه از آن مى‌گريختند.[ هان‌] مگريزيد، و به سوى آنچه در آن متنعم بوديد و[ به سوى‌] سراهايتان بازگرديد، باشد كه شما مورد پرسش قرار گيريد»( سوره انبياء/ آيه 12 و 13).

[2]« اى واى بر ما، كه واقعا ستمگر بوديم». سخنان پيوسته همين بود، تا آنان را دروشده بى‌جان گردانيديم»( سوره انبياء/ آيه 14 و 15).