شما را مى‌زدم تا به حق برگرديد، و به راستى گراييد، و اين كار براى پيوند شكاف و نرمش بهتر بود. خدايا ميان ما به حق حكم فرما كه تو بهترين حاكم هستى.

راوى مى‌گويد: امام عليه السّلام سپس از مسجد بيرون رفت و به آغلى رسيد كه در آن حدود سى گوسفند بود. امام عليه السّلام فرمود: بخدا اگر براى من مردانى بودند به شماره اين گوسفندان كه براى خداوند عزّ و جل و رسولش خيرخواه بودند پسر زن مگس خوار را از سلطنتش برمى‌داشتم.

راوى مى‌گويد: چون شب شد سيصد و شصت كس با وى بيعت كردند تا دم مرگ، پس امير المؤمنين عليه السّلام فرمود: به هنگام بامداد در محلّ احجار الزيت گرد آييد، و براى نشانى همه سرها را بتراشيد، و خود امير المؤمنين هم سرش را تراشيد، و از آن جمع سر تراشيده در وعده‌گاه حاضر نشدند مگر ابو ذر و مقداد و حذيفة بن يمان و عمار بن ياسر، و سلمان هم در آخر آنان رسيد، و آن حضرت دست بر آسمان برداشت و فرمود: خدايا! اين مردم مرا خوار شمردند، چونان كه بنى اسرائيل هارون را. بار خدايا! تو مى‌دانى آنچه را نهان و عيان مى‌داريم، و هيچ چيز در زمين و آسمان بر تو پنهان نيست، مرا مسلمان از دنيا بر و به نيكان برسان. سوگند بخانه كعبه و آنكه دست به كعبه سايد، و هم سوگند بمزدلفه و گام‌هايى كه براى رمى جمره بردارند، اگر نبود سفارش و عهدى كه پيغمبر امّى به من كرده است، من همه مخالفان را به درّه مرگ مى‌افكندم، و بر آنها آذرخش مرگ مى‌باراندم، و به همين زودى خواهيد دانست.

فضائل شيعه و معنى رافضى و فضل شيعه در قرآن‌

[6] محمد بن سليمان به نقل از پدرش مى‌گويد: نزد امام صادق عليه السّلام بودم كه ابو بصير نفس زنان بر ايشان وارد شد، و چون در جاى خود نشست امام صادق عليه السّلام به ايشان فرمود: اى ابا محمّد! چرا به اين تندى نفس مى‌زنى؟ او در پاسخ گفت: قربانت گردم اى فرزند پيامبر، پير شدم و استخوانم پوك شده است و مرگم نزديك است و نمى‌دانم در آخرت چه وضعى خواهم داشت. امام صادق عليه السّلام فرمود: اى ابا محمّد! تو هم از اين‌