رفتار امام صادق عليه السّلام با محمد بن عبد اللَّه‌

[594] معلّى بن خنيس مى‌گويد: خدمت امام صادق عليه السّلام بودم كه محمّد بن عبد اللَّه نزد آن حضرت آمد و سلام كرد و رفت. امام صادق عليه السّلام دلش به حال او سوخت و اشك از چشمانش بريخت. من به آن حضرت عرض كردم: ديدم با او رفتارى كرديد كه پيشتر نمى‌كرديد؟ فرمود: دلم به حال او سوخت، زيرا چيزى به او نسبت دهند كه حقّ او نيست.

من او را در كتاب على عليه السّلام نه در زمره خلفاى اين امّت يافته‌ام و نه در شمار سلاطين آن.

جوانمرد در بيان امام صادق عليه السّلام‌

[595] على بن ابراهيم در حديث مرفوعى روايت كرده كه امام صادق عليه السّلام به مردى فرمود: [جوانمرد] نزد شما كيست؟ او گفت: تازه جوان. امام عليه السّلام فرمود: نه، جوانمرد «فتى» يعنى مؤمن، زيرا اصحاب كهف پيرمرد بودند ولى خداوند عزّ و جلّ به سبب ايمان آنها جوانمردشان خواند.

كيفر قوم ناسپاس در سوره سبأ

[596] سدير مى‌گويد: مردى از امام باقر عليه السّلام پيرامون اين آيه شريفه: فَقالُوا رَبَّنا باعِدْ بَيْنَ أَسْفارِنا وَ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ‌ ...[1] پرسش كرد. امام عليه السّلام فرمود: آنها مردمى بودند صاحب آباديهاى به هم پيوسته، به گونه‌اى كه يك ديگر را مى‌ديدند، و جويهاى روان و مالهاى فراوانى داشتند، پس نعمتهاى خدا را ناسپاسى كردند و خود را دگرگون نمودند، خداى عزّ و جل سيل عرم را بر آنها جارى فرمود كه آباديهاى آنها را غرق و خانه‌هاشان را خراب كرد و اموالشان را از ميان برد و باغستانهاى آنها را به دو باغ تبديل كرد كه داراى ميوه تلخ و درخت گز و اندكى از سدر بود، و خداوند در حقّ آنها فرموده‌

[1]« بر خويش ستم كردند و گفتند: اى پروردگار ما! منزلگاههاى ما را از هم دور گردان»( سوره سبأ/ آيه 19).