كه شيوه آن حضرت عليه السّلام هنگام خواندن اين آيه: وَ إِنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللَّهِ لا تُحْصُوها ...[1] اين بود كه مى‌فرمود: منزّه است خدايى كه شناخت نعمتهاى خود را به كسى نداد مگر آنكه اين معرفت را نيز بدو بخشيد كه در معرفت نعمتهاى او ناتوان است. چنان كه به كسى معرفت ادراك خود را بيش از اندازه نداده كه بداند او را درك نخواهد كرد، و خداى عزّ و جل همان معرفت عارفان را به نارسايى و درماندگى و تقصير از معرفت سپاسگزاريش قدردانى كرده و همان معرفت به درماندگى را براى او شكرگزارى نعمتش محسوب داشته، چنان كه دانسته جهان از درك او عاجزند و همان را ايمان آنان به شمار آورده است، و اين از آن روست كه بخوبى مى‌داند توان بندگان، محدود است و از اين اندازه فراتر نرود، چه، هيچ يك از آفريدگانش به حقّ عبادت او دست نيابند. چگونه مى‌توان به حق عبادت كسى رسيد كه مرز و پايان و چگونگى ندارد. برتر است خداوند از حدّ و چگونگى، برترى بزرگى.

پيشگويى امام باقر عليه السّلام در مدّت حكومت بنى اميّه‌

[593] جابر مى‌گويد: خدمت امام باقر عليه السّلام بوديم كه سخن از حكومت بنى اميه به ميان آمد. امام باقر عليه السّلام فرمود: كسى عليه هشام نشورد مگر آنكه هشام او را بكشد و امام عليه السّلام مدّت حكومت هشام را بيست سال ذكر فرمود. ما ناشكيبايى كرديم. امام عليه السّلام فرمود: شما را چه مى‌شود؟ هر گاه خداوند عزّ و جل بخواهد حكومت و قدرت قومى را از ميان ببرد به فرشته [موكّل بر فلك‌] دستور دهد تا در گردش فلك شتاب كند و به همان مقدار كه مى‌خواهد اندازه گيرد.

جابر مى‌گويد: ما اين سخن را به زيد رسانديم. او گفت: من خود در حضور هشام بودم كه نزد او به پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم دشنام دادند و او جلوگيرى نكرد و حالش نيز تغيير نيافت، بخدا سوگند اگر كسى جز من و پسرم نباشد عليه او خواهم شوريد.

[1]« و اگر نعمت خداى را بشمريد به شماره در نخواهيد آورد»( سوره نحل/ آيه 18).