به زمين اشاره كرد.

ريزش گناهان شيعيان‌

[470] ابو بصير مى‌گويد: امام صادق عليه السّلام فرمود: اى ابا محمد! همانا خداى عزّ و جلّ فرشتگانى دارد كه گناهان را از دوش شيعيان ما فرو مى‌ريزند چنان كه باد خزان، برگ را از درخت، و اين همان فرموده الهى است كه: ... يُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ ... وَ يَسْتَغْفِرُونَ لِلَّذِينَ آمَنُوا ...[1] و خدا از اين سخن مقصود جز شما ندارد.

در ياد خدا به تنهايى‌

[471] زراره مى‌گويد: ابو الخطّاب در آن زمانى كه بهترين وضع را در تدين داشت به من گفت: از امام صادق عليه السّلام در باره اين آيه شريفه: وَ إِذا ذُكِرَ اللَّهُ وَحْدَهُ اشْمَأَزَّتْ قُلُوبُ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ ...[2] پرسيدم، و امام عليه السّلام فرمود: يعنى چون خدا به تنهايى ياد شود در باره فرمانبرى كسانى از آل محمد كه خداوند دستور فرمانبردارى از آنان را داده است قلب كسانى كه به آخرت معتقد نيستند تنفّر يابد، و هر گاه يادآورى شوند به كسانى كه خداوند به طاعت آنها فرمان داده بناگاه خرّم و شاد شوند.

[472] كثير بن كلثمه از يكى از دو امام باقر و صادق عليهما السّلام در باره آيه شريفه: فَتَلَقَّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِماتٍ‌ ...[3] نقل مى‌كند كه فرمود: معبودى نيست جز تو، منزّهى تو خدايا و من به ستايشت اندرم و به خود ستم كردم، پس مرا بيامرز كه تو بهترين آمرزنده‌اى، نيست شايسته پرستشى مگر تو، منزّهى تو بار خدايا و من به سپاس تو اندرم، بد كردم و به خود ستم ورزيدم، توبه مرا بپذير زيرا بسيار توبه پذير و مهربانى.

[1]« به ستايش پروردگار خود تسبيح گويند و براى مؤمنان طلب آمرزش كنند»( سوره مؤمن/ آيه 7).

[2]« و چون خدا به تنهايى ياد شود دلهاى كسانى كه به روز رستخيز ايمان ندارند رمنده شود»( سوره زمر/ آيه 45).

[3]« پس آدم را خدايش كلمات را دريافت»( سوره بقره/ آيه 37).