و قدريه و معتزله هستند. فرمود: اينها مرا مى‌خواهند پس برخيز تا به نزد آنها برويم.

حضرت برخاست و من نيز با ايشان برخاستم، و چون آنها ديدند كه حضرت برخاست ايشان نيز به سوى حضرت آمدند. امام عليه السّلام بديشان فرمود: دست از من بداريد و مرا نيازاريد و نزد سلطانم مبريد زيرا من فتوايى براى شما نخواهم داشت. آن گاه دست مرا گرفت و آنها را به حال خويش وانهاد و به راه افتاد. چون از مسجد خارج شد به من فرمود: اى ابا محمّد! بخدا سوگند اگر شيطان پس از آن نافرمانى و تكبّرى كه كرده به اندازه عمر دنيا براى خداوند سجده كند سودى برايش نخواهد داشت و خداوند سجده او را نخواهد پذيرفت تا آن هنگام كه خدا به او دستور داد در برابر آدم به سجده افتد. همين گونه است همين امّت گنه‌پيشه پس از رهايى پيامبر و رهبرى كه پيامبرشان براى آنها گمارده بود به فتنه افتادند.

پس خداوند تبارك و تعالى عملى از آنها را نپذيرد و حسنه‌اى از آنها را بالا نبرد تا از همان راهى به درگاهش روند كه او مقرّر كرده، و از همان امامى پيروى كنند كه به پيروى از او مأمور شده‌اند، و از همان درى كه خدا و پيامبر به روى آنها گشوده‌اند درآيند. اى ابا محمّد! همانا خداوند عزّ و جلّ پنج فريضه را حتمى ساخته است: نماز، زكات، روزه، حج و ولايت ما، و در مواردى چهار فريضه را بديشان رخصت داده ولى به هيچ روى براى هيچ يك از مسلمانان در ترك ولايت ما رخصتى داده نشده است، نه بخدا سوگند در ولايت ما رخصتى نيست.

در اجل و مدّت حكومتها

[400] ابو اسحاق جرجانى از امام صادق عليه السّلام روايت مى‌كند كه فرمود: همانا خداوند عزّ و جلّ براى كسى كه حكومتى برايش مقرر مى‌دارد اجل و مدّتى قرار مى‌دهد از شب و روز و سال و ماه، پس اگر در ميان مردم به داد رفتار كنند خداوند عزّ و جلّ به چرخاننده چرخ دستور مى‌دهد كه آن را به كندى بچرخاند و از همين روى، روزها و شبها و سالها و ماههاى آنها به كندى مى‌گذرد، و اگر در ميان مردم ستم كنند و به داد رفتار نكنند خداوند