نَحْنُ أَنْصارُ اللَّهِ‌ ...[1]. نه بخدا سوگند عيسى را در برابر يهود يارى نرساندند و براى او نبرد نكردند، و بخدا سوگند شيعه ما از آن هنگام كه خداوند والانام جان پيامبرش را گرفت همچنان ما را يارى مى‌كند و به خاطر ما نبرد مى‌كند و در راه ما سوخته مى‌شوند يا شكنجه مى‌گردند و يا در شهرها در به در مى‌شوند. خداوند به آنها از سوى ما جزاى خير دهد. امير المؤمنين عليه السّلام فرموده است: بخدا سوگند اگر بينى دوستان ما را با شمشير بزنند بغض ما در دل نگيرند، و بخدا سوگند اگر به دشمنان خويش نزديك شوم و ثروتى كلان بديشان بخشم باز هم ما را دوست نخواهند داشت.

تفسير آياتى از سوره روم در بيان امام باقر عليه السّلام‌

[397] ابو عبيده مى‌گويد: از امام باقر عليه السّلام پيرامون اين آيه شريفه: الم^ غُلِبَتِ الرُّومُ فِي أَدْنَى الْأَرْضِ‌ ...[2] پرسش كردم. حضرت فرمود: اى ابو عبيده! اين سخن تأويلى دارد كه جز خدا و راسخان در علم از خاندان محمد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم آن را ندارند. هنگامى كه پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم به مدينه هجرت كرد و اسلام فيروزى يافت نامه‌اى به پادشاه روم نوشت و آن را همراه پيكى بفرستاد و پادشاه روم را به اسلام فرا خواند، و نامه‌اى نيز به پادشاه ايران نوشت و آن را نيز با فرستاده‌اى گسيل داشت و او را هم به اسلام خواند.

پادشاه روم نامه پيامبر اكرم را بزرگ داشت و بر فرستاده او عزت نهاد، در حالى كه پادشاه ايران نامه پيامبر را ناچيز شمرد و آن را پاره كرد و پيك پيامبر را خوار كرد. در آن روز پادشاه ايران با پادشاه روم در حال جنگ بود و مسلمانان آرزو مى‌كردند پادشاه روم بر پادشاه ايران چيرگى يابد و به او اميد بيشترى از پادشاه ايران مى‌بردند. و چون پادشاه ايران در اين جنگ چيرگى يافت، مسلمانان را خوش نيامد و بدين سبب غمگين شدند و لذا اين آيه فرو فرستاده شد: الم^ غُلِبَتِ الرُّومُ فِي أَدْنَى الْأَرْضِ‌ ... يعنى ايران بر روم پيروز شد در نزديكترين سرزمين كه عبارت بود از شامات و اطراف آن‌ وَ هُمْ‌

[1]« ياوران من در راه خدا كيانند؟ حواريون گفتند: مائيم ياوران خدا»( سوره صف/ آيه 14).

[2]« الف، لام، ميم، روميان در نزديك اين سرزمين مغلوب گشتند»( سوره روم/ آيه 1 تا 3).