توصيه‌هاى اخلاقى امام صادق عليه السّلام به پيروان خود

[1] از اسماعيل بن جابر رسيده است كه امام صادق عليه السّلام اين نامه را به اصحاب خود نوشت و به آنها دستور داد اين نامه را به يك ديگر بياموزند و در آن درنگ كنند و آن را بررسى كرده به كارش بندند، آنها هم هر يك نسخه‌اى از آن را در نماز خانه منزل خويش نهاده بودند و هر گاه نمازشان به پايان مى‌رسيد در آن مى‌نگريستند.

اسماعيل بن مخلّد سرّاج گفته است: اين نامه از سوى امام صادق عليه السّلام به اصحابش فرستاده شد:

به نام خداوند بخشاينده مهربان، از پروردگارتان عافيت بطلبيد و در صدد يافتن آرامش، وقار و سكينه باشيد. شرم و حيا را در پيش رو گيريد و از آنچه نيكوكاران پيشين شما كناره بگيريد، با اهل باطل مدارا كنيد و ستم آنان را بر خويش تاب آوريد. مبادا با آنها درافتيد و ستيزه كنيد، و در مجالست و آميزش و گفتگو با آنها ميان خود و خدا ديندار باشيد، و به هنگام همنشينى و آميزش و گفتگوى با ايشان كه گريزى از آن نيست تقيّه در پيش گيريد كه خداوند به شما دستور داده آن را در پيوند با آنها به كارش بنديد. هر گاه به همنشينى با آنها مجبور شديد بى‌گمان شما را خواهند آزرد و در چهره آنها زشتى خواهيد يافت، و اگر خداوند شرّ آنها را از شما دفع نكند به شما يورش مى‌آورند.

دشمنى و بدبينى كه در سينه خود نسبت به شما دارند بيش از آن است كه آشكار مى‌كنند.

مجالس شما و آنها يكى است ولى جان شما و آنها از يك ديگر جداست و با هم أنس نمى‌گيرد. شما هرگز دوستشان نخواهيد داشت و آنها نيز شما را دوست ندارند ولى‌