آنها در باره من با يك ديگر اختلاف نيابند. عرض كردم: ما هرگز تا بدين حد به چنين نامه‌اى نيازمند نشده بوديم. امام عليه السّلام فرمود: با بودن مروان و ابن ذر چگونه چنين چيزى شدنى است! عبد الاعلى مى‌گويد: من از اين سخن گمان بردم كه حضرت عليه السّلام چنين نامه‌اى نخواهد نگاشت، پس از خدمت آن حضرت برخاستم و نزد اسماعيل رفتم و بدو گفتم: اى ابا محمد! من اختلاف شيعه و دشمنى آنها با يك ديگر را به آگاهى پدرت رساندم و او فرمود: من قصد دارم نامه‌اى براى آنها بنويسم كه از اين پس حتى دو نفر در باره من با يك ديگر اختلاف نيابند. اسماعيل گفت: پدرم نام مروان و ابن ذر را نبرد؟ گفتم: آرى.

گفت: اى عبد الاعلى! براستى كه شما را بر ما حقّى است چونان كه ما را بر شما، و بخدا سوگند شما در اداى حقّ ما شتابان‌تر نيستيد از ما نسبت به حقوق شما. آن گاه گفت: من در اين پيرامون خواهم انديشيد. سپس گفت: اى عبد الاعلى! چه مى‌شود اگر مردمى كه پيرو يك آيينند و به سوى يك رهبر دينى روى دارند و بايدها و نبايدهاى خويش را از او مى‌ستانند و كارشان را به او مستند مى‌سازند در باره او اختلافى نيابند؟! اى عبد الاعلى! همانا مرد مؤمن را نزيبد كه اگر ديد برادرش در رسيدن به يكى از درجات بهشت بر او پيشى جسته به زيرش كشد، چنان كه براى آن ديگرى نسزد كه دست رد به سينه برادر خويش زند و او را از خود براند، بلكه بر اوست تا وى را به درجه خود رساند و از خدا برايش آمرزش بخواهد.

حديث در پيشواى بر حق و فرقه‌هاى گوناگون‌

[283] ابو خالد كابلى مى‌گويد: از امام باقر عليه السّلام پيرامون اين آيه شريفه: ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا رَجُلًا فِيهِ شُرَكاءُ مُتَشاكِسُونَ وَ رَجُلًا سَلَماً لِرَجُلٍ هَلْ يَسْتَوِيانِ مَثَلًا ...[1] پرسش كرد.

امام عليه السّلام فرمود: اما آن كس كه شريكان بر سر او كشمكش كردند همان اوّلى بود كه گروههاى گوناگون پيرامون حكومت او گرد آمدند و با اين حال يك ديگر را لعن و نفرين‌

[1]« خدا مثلى مى‌زند، مردى كه شريكان بر سر او كشاكش كنند، و مردى كه تسليم مرد ديگر است، آيا حكايت اين دو يكسان است؟»( سوره زمر/ آيه 29).