دوست مرا بخوانيد. آن دو گفتند: ما را ديده است، اگر ما را مى‌خواست با ما سخن مى‌گفت. پس كسى نزد على عليه السّلام فرستادند. پس چون على عليه السّلام آمد خود را روى او انداخت و با او بسيار سخن گفت و هنگامى كه اين ديدار به پايان رسيد آن دو گفتند: به تو چه گفت؟ على عليه السّلام فرمود: به من گفت هزار باب از علم كه از هر بابى هزار باب ديگر گشوده مى‌گردد.

يك توجيه براى وسعت روزى‌

[124] موسى بن عمر بن بزيع مى‌گويد: به امام رضا عليه السّلام عرض كردم: همانا مردم روايت مى‌كنند كه چون پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم از راهى مى‌رفت از راهى ديگر بازمى‌گشت آيا پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم چنين مى‌كرد؟ امام عليه السّلام فرمود: آرى، و من هم چنين مى‌كنم و تو نيز چنين كن، و سپس به من فرمود: اين كار روزى آورتر است.

حديث در حفظ آبروى برادر مؤمن‌

[125] محمد بن فضل مى‌گويد: به امام كاظم عليه السّلام عرض كردم: قربانت گردم، از يكى از برادرانم خبرى مى‌رسد كه آن را نمى‌پسندم و وقتى از خود او مى‌پرسم وى منكر آن مى‌شود با آن كه گروه مورد اعتمادى آن را از او نقل مى‌كنند. امام عليه السّلام در پاسخ فرمود: اى محمّد! گوش و چشمت را پيرامون برادرت تكذيب كن، و اگر پنجاه سوگند خورنده نزد تو گواهى دهند و او سخن ديگرى گويد سخن برادر خود را تصديق و سخن آنان را تكذيب كن، و از او خبرى را منتشر نكن كه موجب زشتى او گردد و آبرويش را بريزد كه اگر چنين كنى از كسانى خواهى بود كه خداوند در باره آنها فرموده: إِنَّ الَّذِينَ يُحِبُّونَ أَنْ تَشِيعَ الْفاحِشَةُ فِي الَّذِينَ آمَنُوا لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ‌[1].

[1]« كسانى كه دوست دارند كه زشتكارى در ميان آنان كه ايمان آورده‌اند شيوع پيدا كند براى آنان عذابى پر درد خواهد بود»( سوره نور/ آيه 19).