سخن پروردگار كه: سُبْحانَ رَبِّكَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا يَصِفُونَ‌[1]، و آفريننده پيش از آفريده بود، و اگر نخستين چيزى كه آفريده چيزى باشد از چيزى ديگر هرگز انقطاعى نمى‌داشت و در اين صورت پيوسته چيزى با او باشد و بر آن پيشى ندارد ولى او بود و جز او با او نبود، چيزى را آفريد كه همه چيزها را از آن آفريد و آن آب بود كه همه چيزها را از آن آفريد، و اصل هر چيز را از آب به آب پيوست، و براى آب اصلى به چيز ديگر نپيوست كه او را بدان منسوب سازد، و باد را از آب آفريد، و سپس باد را بر آب چيره ساخت، و باد متن آب را شكافت تا از آن كفى برجهيد به آن اندازه كه خواست برجهد و از آن كف، زمينى سپيد و پاك آفريد كه در آن ترك و سوراخ و بلندى و پستى درخت نبود، سپس آن را فراهم آورد و بالاى آب نهاد، سپس خدا آتش را از آب آفريد و آتش، متن آب را شكافت تا از آب دودى برخاست آنقدر كه خداى مى‌خواست به آسمان برخيزد، و از آن دود آسمانى آفريد روشن و پاك كه نه تركى در آن بود و نه سوراخى و اين است مقصود از فرموده پروردگار كه: السَّماءُ بَناها^ رَفَعَ سَمْكَها فَسَوَّاها^ وَ أَغْطَشَ لَيْلَها وَ أَخْرَجَ ضُحاها[2]. امام عليه السّلام مى‌فرمايد: نه خورشيدى بود، نه ماهى، نه اخترى و نه ابرى، و سپس آن را درهم پيچيد و روى زمينش نهاد، و سپس اين دو آفريده را به هم پيوند داد و آسمان را پيش از زمين برافراشت و اين است مفهوم سخن پروردگار كه: وَ الْأَرْضَ بَعْدَ ذلِكَ دَحاها[3]. آن عالم شامى گفت: اى ابا جعفر! أَ وَ لَمْ يَرَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ كانَتا رَتْقاً فَفَتَقْناهُما[4]، امام عليه السّلام فرمود: شايد تو پنداشتى كه آنها به هم چسبيده بودند و از يك ديگر جدا شدند! او در پاسخ گفت: آرى. امام عليه السّلام فرمود: از خدايت آمرزش بخواه، زيرا بر پايه سخن پروردگار هر دو بسته بودند، مى‌فرمايد: آسمان بسته‌

[1]« منزّه است پروردگار تو، پروردگار شكوهمند، از آنچه وصف مى‌كنند»( سوره صافات/ آيه 180).

[2]« آسمانى كه‌[ او] آن را برپا كرده است، سقفش را برافراشت و آن را[ به اندازه معيّن‌] درست كرد و شبش را تيره و روزش را آشكار گردانيد»( سوره نازعات/ آيه 27 و 28).

[3]« و پس از آن، زمين را با غلتانيدن گسترد»( سوره نازعات/ آيه 30).

[4]« آيا كسانى كه كفر ورزيدند ندانستند كه آسمانها و زمين هر دو به هم پيوسته بودند، و ما آن دو را از هم جدا ساختيم»( سوره انبياء/ آيه 30).