راستگو باشد «دوم» باينكه علتى را كه بدان جهت كفر كثير النوا را ثابت فرمود مشترك بين او و آن دو است، و اين نوعى از معاريض كلام است كه در خبر سابق حضرت باقر عليه السّلام بدان اشاره فرمود.

72- عبد الحميد وابشى گويد: بامام باقر عليه السّلام عرضكردم: ما همسايه‌اى داريم كه تمامى محرمات خدا را مرتكب مى‌شود حتى اينكه نماز را ترك ميكند تا چه رسد بچيزهاى ديگر؟ فرمود: سبحان اللَّه براستى كه اين كار بزرگى است، آيا بشما خبر ندهم بكسى كه او بدتر از اين شخص است؟ عرضكردم:

چرا، فرمود: دشمن ما خانواده بدتر از اين شخص است، آگاه باش كه براستى بنده‌اى نيست كه نام ما خاندان در نزد او برده شود و از ذكر نام ما رقّت پيدا كند جز آنكه فرشتگان او را نوازش كنند و همه گناهانش آمرزيده شود مگر آنكه گناهى داشته باشد كه او را از ايمان بيرون برد، و همانا شفاعت پذيرفته گردد اما در حق ناصبى پذيرفته نشود، و همانا مؤمن در باره همسايه‌اش كه هيچ حسنه‌اى ندارد شفاعت كند و گويد: پروردگارا اين همسايه من جلوى آزار رسيدن مرا ميگرفت، شفاعتش در باره آن همسايه پذيرفته گردد، و خداى تبارك و تعالى فرمايد: منم پروردگار تو و سزاوارتر كسى هستم كه از طرف تو پاداش دهم پس آن شخص را با اينكه كار خوبى ندارد ببهشت برد، و كمترين عده‌اى را كه يك مؤمن شفاعت كند سى نفر انسان (گنه‌كار است)، و در اين هنگام است كه دوزخيان گويند: «اكنون نه شفاعت‌كننده‌اى داريم و نه دوستى صميمى و دلسوز» (سوره شعراء آيه 100- 101).

73- ابو هارون گويد: من شرفياب محضر امام صادق عليه السّلام بودم كه در حضور من بچند تن از حضار در نزدش ميفرمود: چرا شما ما را سبك ميشماريد! مردى از اهل خراسان از جا برخاست و عرضكرد:

ما پناه بخدا ميبريم از اينكه شما را سبك شماريم يا چيزى از دستوراتت را سبك شماريم، فرمود: چرا