آيات طبيعى و ساده و عمومى جهانند كه خداوند در آيات بسيارى از قرآن مجيد آنها را آيات وجود و قدرت و يگانگى خود شمرده است، چون آيه 160 سوره بقره: «به راستى در آفرينش آسمانها و زمين و رفت و آمد شب و روز و كشتى كه به سود مردم در دريا روان است و بارانى كه خدا از آسمان فرو مى‌بارد و زمين مرده را با آن زنده مى‌كند و هر جانورى را در آن پراكنده مى نمايد و در گردش بادها و ابر مسخر در فضا آياتى است براى مردمى كه تعقل كنند».

در صورتى كه اين صحنه‌هاى قدرت ساده كه مفهوم عموم مردم آن روز بوده است آيات محكمه خدا محسوب باشند فرمولهاى عميق شيمى و فيزيك و برق و اتم را نبايد آيات خدا دانست؟ در صورتى كه كشتى بادى آن روزها با چند تخته چوب و مقدارى طناب و پرده، آيه الهى باشد اين همه كشتى‌هاى بزرگ و ناوبر و ناوشكن و زير دريائيهاى اتمى آيات خدا شمرده نمى‌شوند؟

بنا بر اين تا آنجا كه علم پيش رفته و پيش مى‌رود و بشر بر فرمولهاى علمى جهان واقف مى‌شود آيات محكمه بيشتر كشف مى‌گردد و اين جمله پر معناى پيغمبر كه «قسمت اول علم: آيت محكمه است» شامل آن مى‌شود.

2- فريضة عادلة:

كلمه فريضه از فرض است و فرض بمعنى تقدير و اندازه‌گيرى است و بر قانونهاى ثابت و احكام حتمى اطلاق شده و در قرآن مجيد بر قرار ثابت مهر زوجه پس از دخول تطبيق شده در آيه 24 سوره نساء است: «چون بهره برديد از زنهاى خود مهر مقرر را بايد به آنها بدهيد بطور حتم».

مقصود از فريضه عادله: كليه قوانين و مقرراتى است كه براى اداره زندگى فرد و جمع بشر تنظيم مى‌شود بشرط اينكه عادلانه باشد، اين قوانين و مقررات دستورى از نظر دينى قوانين الهى است كه در كتب نازله و به زبان‌