نمودند و تابع او شدند. او هم با آنان و تابعين خود از بنى اسرائيل براه افتاد تا آنان را از دريا گذرانيد و عجائب را به آنان نشان داد. و اين در حالى بود كه او را قبول داشتند و تورات را تصديق مى‌كردند و به دين او اقرار داشتند.

حضرت موسى عليه السّلام آنان را از كنار قومى كه بتان خود را مى‌پرستيدند عبور داد[1].

گفتند: «اى موسى، براى ما هم خدايى قرار بده همان طور كه آنان خدايانى دارند»[2].

سپس گوساله را اتخاذ كردند و همگى- بجز هارون و اهل بيتش‌[3]- ملازم آن شدند و سامرى به آنان گفت: «اين خداى شما و خداى موسى است». و سپس حضرت موسى عليه السّلام به آنان گفت: «بر سرزمين مقدسى كه خداوند برايتان مقدّر كرده داخل شويد». در جواب، آنچه خداوند در كتابش نقل كرده گفتند: إِنَّ فِيها قَوْماً جَبَّارِينَ وَ إِنَّا لَنْ نَدْخُلَها حَتَّى يَخْرُجُوا مِنْها، فَإِنْ يَخْرُجُوا مِنْها فَإِنَّا داخِلُونَ‌[4]، «در آنجا قومى زورگو هستند و تا آنان از آنجا خارج نشوند ما هرگز داخل نمى‌شويم. اگر از آن خارج شدند ما داخل مى‌شويم» تا آنجا كه حضرت موسى عليه السّلام عرض كرد: «پروردگارا، من جز خودم و برادرم را در اختيار ندارم. بين ما و قوم فاسقين جدائى بينداز»، و سپس گفت: «پس بر قوم فاسقين تأسف مخور و ناراحت مباش».

اين امت هم همان مثال را بطور مساوى اجرا كردند[5]. اينان فضائل و سوابقى با

[1]« ج»: هنگامى كه از دريا عبور كردند از كنار بتهايى گذشتند كه پرستش مى‌شدند.

[2] اشاره به آيه 138 از سوره اعراف.

[3]« ج»: بجز هارون و دو پسرش.

[4] سوره مائده: آيه 22.

[5] از اينجا تا دو صفحه بعد عبارات در نسخه« ج» چنين است:

تابع شدن اين امت به مردى( ابو بكر) كه او را اطاعت كردند و تابع او شدند، در حالى كه خودشان با پيامبر صلى اللَّه عليه و آله سوابقى داشتند و به دين محمّد و قرآن اقرار داشتند، و حسد و كفر آنان را وادار كرد كه با امام و ولىّ خود مخالفت كنند، عجيب‌تر از قومى نيست كه از زينت‌هاى خود گوساله‌اى ساختند، و سپس همگى دور آن جمع شدند و آن را مى‌پرستيدند و برايش سجده مى‌كردند و گمان مى‌كردند پروردگار جهان است! همگى بجز هارون و دو پسرش بر آن اتفاق كردند. همراه دوست پيامبر( على عليه السّلام) كه به منزله هارون نسبت به موسى بود، همه اهل بيت او و سلمان و ابو ذر و مقداد و زبير باقى ماندند. بعد زبير هم برگشت و مرتد شد و اين سه نفر با امام خود ماندند تا خدا را ملاقات كردند.

اى معاويه تعجب مى‌كنى كه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله در غدير خم و در موارد زيادى امامان را نام برد و حجت را بر آنان تمام كرد و دستور به اطاعت آنان داد.

و عبارت در كتاب احتجاج چنين است: تعجب مى‌كنى اى معاويه كه خداوند امامان را يكى پس از ديگرى نام برد و پيامبر صلى اللَّه عليه و آله در غدير خم به آنان تصريح فرمود.