امام عليه السّلام فرمود: اى برادر عبد القيس‌[1]، آيا اين حديث به تو نرسيده است كه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله فرمود: «مثل اهل بيت من در امّتم مثل كشتى نوح در قوم اوست كه هر كس به آن سوار شد نجات يافت و هر كس خود را به آن نرساند غرق شد، و مثل «باب حطّه»[2] در بنى اسرائيل است»؟

عرض كردم: بلى. فرمود: چه كسى آن را برايت نقل كرده است؟ عرض كردم: آن را از بيش از صد نفر از فقها شنيده‌ام. فرمود: از چه كسى؟ عرض كردم: از حنش بن معتمر، و او مى‌گفت از ابو ذر شنيده در حالى كه حلقه در كعبه را گرفته و با صداى بلند آن را مى‌گفته و از پيامبر صلى اللَّه عليه و آله نقل مى‌نموده است.

فرمود: ديگر از چه كسى؟ عرض كردم: از حسن بن ابى الحسن بصرى كه او از ابو ذر و مقداد بن اسود كندى و از على بن ابى طالب عليه السّلام شنيده بود.

فرمود: ديگر از چه كسى؟ عرض كردم: از سعيد بن مسيّب و علقمة بن قيس و ابو ظبيان جنبى و عبد الرحمن بن ابى ليلى كه همه اينان در حج بودند و خبر دادند كه از ابو ذر شنيده‌اند[3].

ابو الطفيل و ابن ابى سلمة گفتند: «بخدا قسم ما هم از ابو ذر شنيديم، و از على بن ابى طالب عليه السّلام و مقداد و سلمان نيز شنيديم». سپس عمر بن ابى سلمة رو كرد و گفت: «بخدا

[1] خطاب به ابان است كه خود را در بصره از طايفه بنى عبد القيس قرار داد. به ص 126 همين كتاب مراجعه شود.

[2]« باب حطّه» در بنى اسرائيل نشانه خضوع آنان در مقابل فرامين الهى بود كه مى‌بايست به حالت سجده از آن در عبور مى‌كردند و بدين وسيله تواضع خود را نشان مى‌دادند. در اينجا هم اهل بيت عليهم السّلام به باب حطه تشبيه شده‌اند كه مردم با خضوع در برابر آنان در مقابل خدا خضوع مى‌نمايند. در اثبات الهداة: ج 1 ص 618 ح 657 حديثى از پيامبر صلى اللَّه عليه و آله نقل مى‌كند كه فرمود: مثل اهل بيت من در ميان شما مثل باب حطه در بنى اسرائيل است، كه هر كس از آن داخل شود گناهانش آمرزيده مى‌شود و از طرف خداوند مستحق عطاى بيشتر مى‌گردد چنان كه خداوند عز و جل مى‌فرمايد: ادْخُلُوا الْبابَ سُجَّداً وَ قُولُوا حِطَّةٌ نَغْفِرْ لَكُمْ خَطاياكُمْ وَ سَنَزِيدُ الْمُحْسِنِينَ‌ از آن در بحالت سجده وارد شويد و بگوئيد:« گناهان ما ريخته باد» تا گناهان شما را بيامرزيم، و به احسان‌كنندگان عطاى بيشترى خواهيم داد. در مورد باب حطّه به بحار ج 13 ص 185- 180 مراجعه شود.

[3]« د»: عرض كردم: از سعيد بن مسيّب و علقمة بن قيس و ابو ظبيان جنبى و ابو وائل كه از ابو ذر شنيده بودند، و نيز از عبد الرحمن بن ابى ليلى و عاصم بن ضمرة و هبيرة بن مريم كه از على عليه السّلام نقل كردند.