امروز، حداقل 15 نوبت مرا به دادگاه كشانده‌اند. حتى همين امروز هم كه دارم با شما صحبت مى‌كنم، منتظر فرا رسيدن زمان تشكيل 3 دادگاه ديگر هستم.

در گذشته خيلى اوقات در حين تشكيل جلسات اين دادگاه‌ها، يهوديان مرا دوره مى‌كردند و تنى چند از آن‌ها كه به عنوان شاهد در محكمه حضور مى‌يافتند، به من مى‌گفتند: «تو با چه جرأتى مى‌گويى اتاق‌هاى گاز وجود نداشته؟ آيا شماره‌هاى خالكوبى شده روى دست ما را نمى‌بينى؟»

واقعيت اين است كه آلمان‌ها در دوران جنگ، به اين منظور آن اعداد را روى دست اين افراد و ساير زندانيان از قبيل روس‌ها، اسلاوهاى اروپاى شرقى و كولى‌ها خالكوبى مى‌كردند، تا آن‌ها در اردوگاه‌ها به سهولت قابل شناسايى بوده و قادر به فرار نباشند.

يادم هست وقتى كه اين اشخاص به من مى‌گفتند كه تو حق ندارى اين حرف را بزنى، چرا كه ما يك شاهد عينى و يك سند زنده هستيم، من به آن‌ها جواب مى‌دادم كه:

-/ آقا! يا خانم! درست به چشمان من نگاه كنيد، خواهش مى‌كنم براى من وضعيت و موقعيت حقيقى آن «اتاق‌هاى گاز» را توضيح بدهيد.

پاسخ آن‌ها چه بود؟

در جواب من، آن‌ها با سفسطه مى‌گفتند: اوه! آقاى محترم! اگر ما يكى از آن اتاق‌ها را ديده بوديم كه ديگر امروز اينجا نبوديم تا با شما صحبت كنيم، قطعاً ما هم مرده بوديم.