اسلام، براى تأمين سعادت در اين زندگى برنامه دارد، گرچه هدف نهائى، رسيدن به كمال معنوى، و نيز تأمين سعادت در حيات جاويد مى‌باشد.

«وابتغ فى ما آتاك اللّه الدار الآخرة و لا تنس نصيبك من الدنيا»[1].

آنچه در اختيار دارى، در راه رسيدن به كمال معنوى و حيات جاويد بكارگير. ولى بهره خود را از اين زندگانى نيز ناديده نگير.

و اساسا از ديدگاه اسلام، دين و دنيا به هم آميخته، از يكديگر جدا نيستند و سعادت و كمال هريك به سعادت و كمال ديگرى بستگى دارد بلكه كمال در اين جهان، مقدمه كمال در جهان ديگر است.

بنابراين، اسلام براى تنظيم اين حيات برنامه دارد. و مسأله اجراى عدالت اجتماعى، يكى از مسائل اساسى و زير بنائى نظام اسلامى است. و نمى‌توان تصوّر نمود كه براى تضمين اجراى اين نظام، جنبه مسؤوليّت آن را در نظر نگرفته و شرائط صلاحيّت آن را ناديده گرفته باشد و اين امر مهمّ و حياتى را بدون قيد و شرط، كاملا به مردم واگذار كرده باشد!

آرى اين شرائط، در دو شرط اساسى خلاصه مى‌شود: توانائى سياسى و آگاهى دينى، چنانكه در كلام امام امير مؤمنان عليه السّلام آمده است:

«إنّ أحقّ الناس بهذا الأمر، أقواهم عليه، و أعلمهم بأمر اللّه فيه»[2].

شايسته‌ترين افراد، براى رهبرى و زعامت، كسى است كه توانائى لازم در او فراهم باشد. و از ديدگاههاى شرع- در امر رهبرى- آگاهى كامل داشته باشد.

و اين رهنمودى است به امّت تا شايسته‌ترين را، پس از شناسائى، انتخاب كنند.

و اين بدين معنى است كه از جانب شرع، براى انتخاب رهبرى سياسى، رهنمود داده شده، تا علاوه بر دارا بودن تواناييهاى لازم- كه يك شرط عقلى است و همواره عقلاى جهان، اين تواناييها را در انتخاب رهبران سياسى خود رعايت مى‌كنند- بينش گسترده دينى او نيز رعايت شود. زيرا مى‌خواهد بر جامعه‌اى حكومت كند كه نظام اسلامى بر آن حاكم است. لذا اين يك شرط كاملا طبيعى است كه بايستى رهبران سياسى اسلامى، دارا باشند.

[1] - قصص 28: 77.

[2] نهج البلاغه خطبه: 173.