پيشگفتار

مسأله «ولايت فقيه» كه امروزه در سطحى گسترده مطرح گرديده، پرپايه «حكومت اسلامى» استوار است. اسلام كه يك شريعت الهى است، آيا با مسائل سياسى در ارتباط مى‌باشد؟

پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و اله كه به مسائل سياسى مانند تشكيل امّت و تأسيس دولت و نظام پرداخته است، آيا سياست او، از مقام نبوّت وى برخاسته، يا آن‌كه چون مردم او را شايسته رهبرى يافتند، او را براى حكومت خويش برگزيدند؟

ولايت فقيه، بر فرض نخست مبتنى است، و از اين‌رو، د امتداد ولايت پيامبر و امامان معصوم قرار گرفته است. و اين ولايت- به مفهوم سياسى آن- همان زعامت و رهبرى سياسى است، كه مسؤوليّت تأمين مصالح امّت، و تضمين اجراى عدالت را، بر عهده دارد.

اين مسؤوليّت، در دوران حضور، بر عهده شخص معصوم بوده، و در عصر غيبت بر عهده فقيه جامع الشرائطى است، كه شايستگى رهبرى را دارا باشد.

اكنون اين پرسش پيش مى‌آيد، كه آيا اين منصب (يا عهده دارى مسؤوليّت سياسى) در عصر غيبت، يك امر انتصابى است، همانگونه كه در عصر حضور بوده، يا اينكه مردم نيز در آن سهمى داشته، و در انتخاب رهبر سياسى نقش دارند. و اين نقش تا كجا است؟ خلاصه آن‌كه مردم محكوم‌اند تا ولايت فقيه را بپذيرند، يا حق انتخاب دارند؟

در پاسخ اين سؤال، نخست بايد گفت: اسلام دين سياست است، زيرا اسلام يك نظام است، كه براى تنظيم حيات اجتماعى و زيست مسالمت‌آميز انسان عرضه شده و هدف آن، تأمين سعادت و رسيدن به كمال انسانى است. سعادت هر دو جهان، دنيا و آخرت.