اگر ما اين اشتباه را مى‌كرديم و بكنيم كه در مسأله‌ى حكومت و مديريت جامعه، ملاك و معيار اسلامى را فراموش بكنيم و به سمت همان فرم‌هاى رايج دنيايى برويم، معناى جامعه‌ى اسلامى ما از بين خواهد رفت. اين نقطه، تعيين‌كننده است. شايد اين حديث را ماها بارها گفته‌ايم و شنيده‌ايم و نقل كرده‌ايم كه‌ «لاعذّبنّ كلّ رعيّه فى‌الاسلام اطاعت اماما جائرا ليس من اللَّه عزّ و جل و ان كانت الرّعيّه فى اعمالها برّه تقيّه ولاعفونّ عن كلّ رعيّه فى‌الاسلام اطاعت اماما هاديا من اللَّه عزّ و جل و ان كانت الرّعيّه فى اعمالها ظالمه مُسِيئَه»؛[1] حاصل، اين‌كه اگر دستگاه مديريت جامعه، صالح و سالم باشد، خطاهاى متن جامعه، قابل اغماض است و در مسير جامعه، مشكلى به‌وجود نخواهد آورد. اما اگر مديريت و رأس جامعه، از صلاح و سلامت و عدل و تقوا و ورع و استقامت دور باشد، ولو در ميان مردم صلاح هم وجود داشته باشد، آن صلاح بدنه‌ى مردم، نمى‌تواند اين جامعه را به سرمنزل مطلوب هدايت كند. يعنى تأثير رأس قله و هرم و مجموعه‌ى مديريت و دستگاه اداره كننده در يك جامعه، اين‌قدر فوق‌العاده است.[2] غدير در آثار اسلامى ما به‌ «عيداللّه الاكبر»، «يوم العهد المعهود» و «يوم الميثاق المأخوذ» تعبير شده‌است. اين تعبيرات كه نشان دهنده‌ى تأكيد و اهتمامى خاص به اين روز شريف است، خصوصيتش در مسأله‌ى ولايت است. آن عاملى كه در اسلام ضامن اجراى احكام است، حكومت اسلامى و حاكميت احكام قرآن است، والّا اگر آحاد مردم، ايمان و عقيده و عمل شخصى داشته باشند، ليكن حاكميت- چه در مرحله‌ى قانونگذارى و چه در مرحله‌ى اجرا-

[1] - امام باقر( عليه السلام) فرمود: خداى تبارك و تعالى فرموده است: هر آينه عذاب ميكنم هر رعيتى را كه در اسلام با پيروى از امام ستمگرى كه از جانب خدا نيست ديندارى كند، اگر چه آن رعيت نسبت باعمال خود نيكوكار و پرهيزگار باشد و هر آينه در ميگذرم از هر رعيتى كه در اسلام با پيروى از امام عادل از جانب خدا ديندارى كند، اگر چه آن رعيت نسبت بخود ستمگر و بدكردار باشد.( الكافى، ج 1، ص 376)

[2] - سخنرانى رهبر معظم انقلاب در ديدار با مسؤولان و كارگزاران نظام جمهورى اسلامى ايران، به مناسبت عيد سعيد غدير 20/ 4/ 1369