امانتها را به اهلش برگردانيد، «وَ إِذا حَكَمْتُمْ بَيْنَ النَّاسِ أَنْ تَحْكُمُوا بِالْعَدْلِ»؛ و چون ميان مردم داورى و حكومت و قضاوت مى‌كنيد بر طبق عدل و داد حكومت و قضاوت بكنيد. «إِنَّ اللَّهَ نِعِمَّا يَعِظُكُمْ بِهِ»؛ همانا پروردگار به چه نيكو چيزى شما را پند مى‌دهد و موعظه مى‌كند، «إِنَّ اللَّهَ كانَ سَميعاً بَصيراً»؛[1] همانا پرودگار شنوا و بيناست؛ پس آنچه كه به شما فرمان مى‌دهد از روى شنوائى و آگاهى و دانش كامل است. چون شنواى نيازهاى درونى شماست، چون بيناى سرنوشت شماست، لذا آنچه را كه احتياج داريد به شما مى‌دهد و مى‌بخشايد.

اين آيه اول است كه درباره امانت صحبت مى‌كند و ميگويد امانت‌ها را به اهلش بدهيد و در حقيقت يك زمينه چينى براى آيه دوم است و بايد اين يادآورى را بكنم كه امانت فقط اين نيست كه من يك تومان دست شما دارم اين يك تومان را به دست من برگردانيد؛ مهمترين نشانه ها و نمونه هاى امانت، اين است كه آنچه امانت خدا در ميان مردم است، آن را انسان به جايش و به اهلش برساند؛ «اطاعت» كه ميثاق و پيمان خدا با آدمى‌است، آن را در جايش مصرف كند و خرج كند؛ اطاعت از خدا بكند و از آنچه كه خدا فرموده كه اطاعت بشود، اطاعت كند. اين مهمترين مصداق امانت است.

در آيه بعد يعنى آيه 59 سوره نساء مى‌فرمايد: «يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا»؛ اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، «أَطيعُوا اللَّهَ»؛ اطاعت كنيد از خدا «وَ أَطيعُوا الرَّسُولَ»؛ و اطاعت كنيد از پيامبر خدا «وَ أُولِى الْأَمْرِ مِنْكُمْ»؛[2] و اطاعت كنيد از صاحبان فرمان از ميان خودتان؛ يعنى آن كسانى كه در ميان شما صاحبان فرمان هستند.[3] شايد بتوان گفت كه هدف از همه‌ى زحماتى كه پيغمبراكرم و بزرگان‌

[1] - نساء: 58

[2] نساء: 59

[3] - سيد على خامنه اى( رهبر معظم انقلاب)، كتاب ولايت، مركز چاپ و نشر سازمان تبليغات اسلامى، چاپ اول، زمستان 1370، ص 92- 90