كرده اين استبداد را جلويش را مى گيرند، آنهائى كه مخالف با اساس بودند مى گفتند كه اين استبداد مى آورد، استبداد چى مى آورد، استبداد با آن چيزى كه قانون تعيين كرده نمى آورد، بلى ممكن است كه بعدها يك مستبدى بيايد شما هر كاريش بكنيد مستبدى كه سركش است بيايد هر كارى مى كند، اما فقيه مستبد نمى شود. فقيهى كه اين اوصاف را دارد عادل است، عدالتى كه غير از اينطورى عدالت اجتماعى، عدالتى كه يك كلمه دروغ او را از عدالت مى اندازد، يك نگاه به نامحرم او را از عدالت مى اندازد، يك همچو آدمى نمى تواند خلاف بكند، نمى كند خلاف، اين جلوى اين خلاف ها را مى خواهد بگيرد، اين رئيس جمهور كه ممكن است يك آدمى باشد ولى شرط نكردند ديگر عدالت و شرط نكردند، اين مسائلى كه در فقيه است، ممكن است يك وقت بخواهد تخلف كند، بگيرد جلويش را، كنترل كند.[1] اگر يك فقيهى يك مورد ديكتاتورى بكند از ولايت مى افتد پيش اسلام. اسلام هر فقيهى را كه ولى نمى كند، آن كه علم دارد، عمل دارد، مشى اش مشى اسلام است، سياستش سياست اسلام است، آن را براى اين است كه يك آدمى كه تمام عمرش را در اسلام گذرانده و در مسائل اسلامى گذرانده و آدم معوجى نيست و صحيح است، اين نظارت داشته باشد به اين امرها نگذارد كه هر كس هر كارى دلش مى خواهد بكند.[2]

[1] - صحيفه نور، ج 11، ص 133

[2] - صحيفه نور، ج 9، ص 183