صِرف حكومت براى آنان جز رنج و زحمت چيزى ندارد؛ منتها چه بكنند؟ مأمورند انجام وظيفه كنند.[1] وقتى مى‌گوييم ولايتى را كه رسول اكرم) صلى الله عليه و آله (و ائمه) عليهم السلام (داشتند، بعد از غيبت، فقيه عادل دارد، براى هيچ كس اين توهم نبايد پيدا شود كه مقام فقها همان مقام ائمه) عليهم السلام (و رسول اكرم) صلى الله عليه و آله (است. زيرا اينجا صحبت از مقام نيست؛ بلكه صحبت از وظيفه است. «ولايت»، يعنى حكومت و اداره كشور و اجراى قوانين شرع مقدس، يك وظيفه سنگين و مهم است؛ نه اينكه براى كسى شأن و مقام غير عادى به وجود بياورد و او را از حد انسان عادى بالاتر ببرد. به عبارت ديگر، «ولايت» مورد بحث، يعنى حكومت و اجرا و اداره، بر خلاف تصورى كه خيلى از افراد دارند، امتياز نيست بلكه وظيفه‌اى خطير است.[2] اساساً حكومت كردن و زمامدارى در اسلام يك تكليف و وظيفه الهى است كه يك فرد در مقام حكومت و زمامدارى، گذشته از وظايفى كه بر همه مسلمين واجب است، يك سلسله تكاليف سنگين ديگرى نيز بر عهده اوست كه بايد انجام دهد[3]

2- 2- 3. ولايت فقيه؛ حكومت قانون خدا، نه شخص فقيه‌

آن فقيهى كه براى امت تعيين شده است و امام امت قرار داده شده است، آن است كه مى خواهد اين ديكتاتورى ها را بشكند و همه را به زير بيرق اسلام و حكومت قانون بياورد. اسلام، حكومتش حكومت قانون است، يعنى قانون الهى، قانون قرآن و سنت است و حكومت، حكومت تابع قانون است، يعنى خود پيغمبر هم تابع قانون، خود اميرالمومنين هم تابع قانون، تخلف از قانون يك قدم نمى كردند و نمى توانستند بكنند.[4]

[1] - امام خمينى، كتاب ولايت فقيه، ص 55

[2] - امام خمينى، كتاب ولايت فقيه، ص 50

[3] - صحيفه نور، ج 4، ص 190

[4] - صحيفه نور، ج 10، ص 174