فصل دوم: دلايل ولايتى بودن حاكميّت فقيه‌

1. تداوم امامت‌

... بايد اين امت هدايت بشود، پيغمبر اكرم كه از دنيا مى خواست تشريف ببرد، تعيين جانشين و جانشين‌ها را تا زمان غيبت كرد و همان جانشين ها تعيين امام امت را هم كردند؛ به طور كلى اين امت را به خود وانگذاشتند كه متحير باشند؛ براى آنها امام تعيين كردند؛ رهبر تعيين كردند. تا ائمه هدى (سلام الله عليهم) بودند، آنها بودند و بعد فقها، آنهائى كه متعهدند، آنهائى كه اسلام شناسند، آنهائى كه زهد دارند، زاهدند، آنهائى كه اعراض از دنيا دارند، آنهائى كه توجه به زرق و برق دنيا ندارند، آنهائى كه دلسوز براى ملت، آنهائى كه ملت را مثل فرزندان خودشان مى دانند، آنها را تعيين كردند براى پاسدارى از اين امت.[1] نظريه شيعه در مورد طرز حكومت و اينكه چه كسانى بايد عهده‌دار آن شوند در دوره رحلت پيغمبر اكرم (صلى الله عليه و آله) تا زمان غيبت واضح است. به موجب آن امام بايد فاضل و عالم به احكام و قوانين و در اجراى آن عادل باشد. اكنون كه دوران غيبت امام (عليه السلام) پيش آمده و بناست احكام حكومتى اسلام باقى بماند و استمرار پيدا كند و هرج و مرج روا نيست، تشكيل حكومت لازم مى‌آيد.

اكنون كه شخص معينى از طرف خداى تبارك و تعالى براى احراز امر

[1] - صحيفه نور، ج 10، ص 174