يُؤْتيهِ مَنْ يَشاءُ»؛ اين فضل و لطف و تفضّل خداست كه به هر كه خواهد مى‌دهد، «وَ اللَّهُ واسِعٌ عَليمٌ»؛[1] كه خدا گشوده دست و داناست.

آيه بعد راجع به ارتباط و پيوند اجزاء جامعه اسلامى با آن قلب و با آن پيشوا و يا آن امام است. خوب دقت كنيد تا در يابيد كه چگونه مسائلى كه غالباً تصور مى‌شود قرآنى نيست، قرآن با صراحت و با زبان رسا درباره آن حرف مى‌زند. روابط خارجى را گفت، پيوندهاى داخلى را گفت حالا قلب پيوندهاى داخلى را بيان مى‌كند؛ يعنى پيشوا را؛ رهبر و امام را. مى‌گويد: «إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ»؛[2] ولى و قائم امر وآن كسى كه تمام نشاطها و فعاليت‌هاى جامعه و امت اسلامى به او بايد برگردد و از او بايد الهام بگيرد، خداست. اما خدا كه مجسّم نمى‌شود، بيايد و بين مردم بنشيند و امر و نهى كند! پس ديگر كى؟ «وَ رَسُولُهُ»؛[3] پيداست كه بين رسول و بين خدا هرگز رقابت و تنازع نيست؛ پيامبر، رسول اوست. اما همان‌طور كه قرآن گفته است: «إِنَّكَ مَيِّتٌ وَ إِنَّهُمْ مَيِّتُونَ»؛[4] رسول هم براى هميشه باقى نمى‌ماند؛ پس بايد براى بعد از رسول هم تكليف‌ها روشن باشد. لذا خداى تعالى آنها را معرفى مى‌كند: «وَ الَّذينَ آمَنُوا»؛[5] آن كسانى كه ايمان آوردند؛ اما هر كه ايمان آورد كافى است؟ معلوم است كه جواب منفى است؛ بلكه صفات ديگرى هم دارد: «الَّذينَ يُقيمُونَ الصَّلاهَ»؛ و آنها كه اقامه نماز مى‌كنند، «وَ يُؤْتُونَ الزَّكاهَ»؛ و زكات مى‌دهند، «وَ هُمْ راكِعُونَ»؛[6] در حالى كه در ركوع اند؛ يعنى در حال ركوع زكات مى‌دهند.

[1] - همان

[2] - مائده: 55

[3] - همان

[4] - تو مى‌ميرى و آنها نيز خواهند مرد!( الزمر: 30)

[5] - مائده: 55

[6] - همان