فصل چهارم: اثبات ولايت فقيه‌

قبل از آن‌كه به تبيين ادّله اثبات ولايت فقيه بپردازيم مناسب است ابتدا درباره مفهوم ولايت فقيه توضيحاتى را ارائه كنيم تا اگر احيانا ابهام‌هايى در مورد آن وجود دارد برطرف گردد و با تصويرى روشن و واضح از مفهوم «ولايت فقيه» ادّله آن را بررسى نماييم.

ولايت تكوينى و ولايت تشريعى‌

شايد نيازى به تذكر نداشته باشد كه مراد از «ولايت فقيه» ولايت تكوينى نيست بلكه آن‌چه درصدد اثبات آن هستيم ولايت تشريعى فقيه است.

ولايت تكوينى كه به معناى تصّرف در عالم وجود و قانون‌مندى‌هاى آن است اساسا مربوط به خداى تعالى است كه خالق هستى و نظام خلقت و قوانين حاكم بر آن است. نمونه‌هاى كوچكى از اين ولايت را گاهى خداوند به برخى از بندگان خود نيز عطا مى‌كند كه بواسطه آن مى‌توانند دخل و تصرّفاتى در موجودات عالم انجام دهند. معجزات و كراماتى كه از انبيا و اولياى الهى صادر مى‌شود از همين باب است. به اعتقاد ما شيعيان، وسيع‌ترين حدّ ولايت تكوينى در ميان بندگان، به پيامبر اسلام و امامان معصوم بعد از آن حضرت داده شده است. به هر حال در بحث ولايت فقيه صحبت از تصرّف در نظام خلقت و قانون‌مندى‌هاى مربوط به طبيعت نيست؛ گرچه ممكن است احيانا فقيهى از چنين ويژگى نيز برخوردار بوده داراى كراماتى باشد.