كه اگر مردم پيامبرى آن حضرت را نمى‌پذيرفتند اين باعث نمى‌شد كه آن حضرت ديگر پيامبر نباشد و خداوند حكم پيامبرى آن حضرت را لغو كند، عدم پذيرش حكومت و حاكميت پيامبر از جانب مردم نيز باعث اين نمى‌گشت كه خداوند حكم حاكميت پيامبر را ملغى بداند بلكه از نظر خداوند همچنان حاكم بر حقّ و مشروع، شخص پيامبر بود.

اكنون در مورد امامان معصوم نيز مى‌گوييم چون مبناى مشروعيت آنان از نظر شيعه، نصب از جانب خداوند است بنابراين گرچه مردم از آنان حمايت نكنند و حاكميت آنان را نپذيرند امّا از نظر خداوند، حقّ حاكميت آنان همچنان پا بر جا و محفوظ است و ايشان حاكم بر حق هستند و با وجود آنان در بين مردم، حاكميت ديگران مشروع و قانونى و بر حق نيست. و باز همان‌گونه كه در مورد پيامبر گفتيم نقش مردم در تحقّق و استقرار حاكميت و حكومت آن حضرت صددرصد بوده و آن حضرت براى تأسيس و استقرار حكومت خود از هيچ قدرت قاهره‌اى استفاده نكرده بلكه عامل اصلى و اساسى، پذيرش و قبول خود مردم و مسلمان‌ها بوده است، در مورد امامان معصوم نيز همين‌گونه است كه نقش مردم در تحقّق و استقرار حاكميت و حكومت آنان صددرصد است و آنان براى رسيدن به حقّ مشروع و قانونى خود به زور و جبر متوسّل نمى‌شوند بلكه اگر خود مردم آمدند و پذيرفتند،* تصّدى امر حكومت را عهده‌دار مى‌شوند.

با چنين ديدگاهى، به نظر ما مدّت 25 سالى كه بعد از رحلت پيامبر گرامى اسلام، حضرت على عليه السّلام از حكومت بر كنار ماند و ديگران در رأس حكومت قرار داشتند مشروعيت آن حضرت همچنان در جاى خود محفوظ بود و ايشان حقّ حاكميت و حكومت داشتند امّا به دليل عدم‌