مسئوليت دوم، مسئوليت سياسى است. ببينيد، من بحثى را مطرح كردم. اين بحث هيچ وقت در محيطهاى دينى ما مطرح نشده بود نه در سخنرانى‌ها، نه در بحث‌هاى ديگر. من اين بحث را مطرح كردم، تا افرادى كه در مسائل تاريخ و مسائل سياسى، اهل مطالعه و فكر هستند، آن را دنبال كنند، آن بحث عوام و خواص است ... خلاصه بحث عوام و خواص ما عبارت است از اين كه بعضى از خواص خيانت مى‌كنند و بسيارى از عوام بدون توجه، به دنبال آن‌ها حركت مى‌كنند. اين مشكلى است كه هميشه ممكن است پيش بيايد.

عزيزان من، تعدادى از خواص، دانسته و فهميده خيانت مى‌كنند؛ راه را كج مى‌روند، دنبال هواى نفس، دنبال زندگى شخصى و دنبال پول و مال و ثروت و حاكميت و قدرت و تعصبات و بقيه خواسته‌هاى خودشان مى‌روند و خواص هم هستند! بسيارى از عوام هم از آن‌ها تبعيت مى‌كنند. بسته به شانس آن‌ها اگر اين شخص خاص كه منحرف شده است، آدمى باشد كه جذابيّت‌هايى در وجودش باشد، آن وقت واى به حال مردم و واى به حال عوام!

حال شما در مقابل اين مشكل، مى‌خواهيد چه كار بكنيد؟ اين است كه من مى‌گويم دانشگاه‌ها بايد سياسى بشود؛ معنايش اين است. يعنى شما كارى بكنيد كه در محيط دانشجويى، عوامى وجود نداشته باشد. قدرت تحليل در يكايك عناصر دانشجو وجود داشته باشد. اى بسا آدمى كه تا حد وزارت هم بالا مى‌رود، امّا جزو عوام است؛ يعنى قدرت و موضع‌گيرى ندارد. يك راه روشن بينانه اتخاذ نمى‌كند. معناى عوام اين است. اگر محيطهاى دانشجويى ما، كه فردا بنا است سطح عظيمى از دانش و مناصب حساس و مراكز حساس جامعه ما را اشغال بكنند، انسان‌هايى داراى قدرت تحليل و با جهت گيرى درست باشند، آن وقت اين مشكل، به مراتب كم خواهد شد. بنابراين بايد پيشگيرى كنيم. بايد پيشگيرى كرد، اين به عهده شما است ....

مسئله ديگرى هم وجود دارد و آن‌ مسئله سوم است. رابطه شماها با خودتان.

متأسّفانه من مى‌بينم كه بچه‌هاى مسلمان داخل دانشگاه‌ها، گاهى اين قدر با هم‌