اينطور نيست كه رفتن به خارج امتيازى محسوب شود؛ نه، ماندن در اين‌جا امتياز است. شما در خانه خود، براى مردم خود و براى خانواده خود كار مى‌كنيد؛ و اين ارزش بسيار بالايى است. نخبگان از اين ملت و از اين كشورند و توقع ما اين است كه براى اين ملت و اين كشور هم باشند. البته به مسئولان هم مرتباً سفارش مى‌كنيم و بر خودمان هم لازم مى‌دانيم كه از اين جماعت نخبه- كه ذخاير كشورند- استفاده و حمايت كنيم.[1]

69. يك انسان نخبه زمانى سربلند است كه بتواند در بهبود اوضاع كشور و ملت خودش نقش ايفا كند

مسئله خروج نخبگان از كشور- من چند بار تا حالا اين را گفته‌ام- به‌طور مطلق موضوعى منفى نيست؛ زيرا ممكن است نخبه‌اى از كشور خارج شود و بخواهد معلوماتى كسب كند و بعد برگردد و براى كشور مفيد باشد. البته بهتر اين است كه ما امكاناتى را براى همين نخبه فراهم كنيم، تا در خودِ كشور آنچه را كه از نظر رشد و شكوفايى استعداد لازم دارد، مهيا شود: كارگاه داشته باشد، محيط مانور علمى و تحقيقى داشته باشد؛ اين بهترين است؛ اما اگر نشد، نخبگان بروند- فضاى دنيا فضاى وسيعى است- منتها اين رفتن بايد با حساب و كتاب انجام بگيرد؛ يعنى آن نخبه بداند كه براى چه دارد مى‌رود؛ چه مى‌خواهد بكند و پس از آموزش آنچه را كه لازم دارد، چه استفاده‌اى مى‌خواهد از آن دانش بكند. آيا از آن دانش براى اعتلاى كشور و براى پيشرفت ملت خودش و براى راه انداختن نخبگان ديگر كشورش مى‌خواهد استفاده كند، يا نه، مى‌خواهد آن را در خدمت يك كارخانه يا شركت متعلق به يك سرمايه‌دار كانادايى يا آمريكايى يا اروپايى قرار دهد؟

اين بزرگ‌ترين تحقير يك انسان برجسته علمى است كه تلاش كند، زحمت بكشد، كار كند و همه امكانات كشورش در واقع منتهى شود به پديد آمدن اين‌

[1] - بيانات رهبر معظم انقلاب در ديدار دانشجويان در ماه مبارك رمضان، 10/ 8/ 1383