68. اينكه نخبگان براى تكميل معلوماتشان به خارج مى‌روند مانعى ندارد، اما ...

مكرر گفته‌ام كه نخبگان توجه داشته باشند خود را از ملت طلبكار ندانند. ما به مسئولان مرتب سفارش مى‌كنيم به نخبگان رسيدگى كنند؛ اين‌ها سرمايه‌ها و گنجينه‌هاى كشورند و البته بايد به اين‌ها رسيدگى شود؛ در اين شكى نيست.

يك مطلب اين است كه ما مسئولان بايد خود را براى پشتيبانى، حمايت و دفاع از نخبگان مسئول بدانيم؛ اما حرف ديگر اين است كه ما بگوييم نخبگان خود را از ملت ايران و از كشورشان طلبكار بدانند؛ اين دومى مطلقاً قبول نيست. همه ما بدهكاريم: بدهكار به اين ملت، بدهكار به اين تاريخ، بدهكار به نسل‌هاى آينده. كسانى كه كشور را ترك مى‌كنند و به خارج مى‌روند، يك وقت مى‌روند تا معلوماتشان را تكميل كنند و برگردند؛ چه اشكالى دارد؟ اين اصلًا مانعى ندارد. مثلًا در اين‌جا نيازى دارند- كارگاهى، وسيله كارى، درسى، دانشى، رتبه‌اى، استادى- اين نياز در اين‌جا برآورده نمى‌شود؛ در فلان نقطه دنيا برآورده مى‌شود؛ بنابراين به آن‌جا مى‌روند و استفاده مى‌كنند و برمى‌گردند؛ اين كه مورد تأييد ما است؛ ما از اين كار گله‌اى نداريم.

اما كسانى كه كشور را رها مى‌كنند و به پشت سرشان نگاه نمى‌كنند، اين‌ها سودى نمى‌برند. اين‌ها خانه خود را كه مال خودشان است و همه آن‌ها را محلى و صاحبخانه مى‌دانند، رها مى‌كنند؛ به نقطه‌اى مى‌روند كه اجير شوند! اجيرى و مزدورى است؛ مزدورى با پول زياد؛ خيلى فرق مى‌كند. در خانه خود زندگى كردن، در فضاى خانه خود تنفس كردن، خود را صاحبخانه دانستن؛ اين كجا؟

اين كه يك ايرانى به فلان نقطه دنيا برود- مثلًا به استراليا يا كانادا يا اروپا- گيرم مركزى هم پيدا كند كه در آن‌جا كار كند و حقوقى هم بگيرد؛ آن حقوق هم ده برابر حقوقى باشد كه در ايران خواهد گرفت؛ اما آن‌جا صاحبخانه نيست، همه او را بيگانه مى‌دانند، كسى او را صاحبِ حق نمى‌داند، با او احساس خويشاوندى نمى‌كند؛ اين كجا؟