خصوصيت اول، آرمان‌گرايى در مقابل مصلحت گرايى است؛ عشق به آرمان‌ها و مجذوب آرمان‌ها شدن. انسان وقتى كه در محيط تلاش و كار معمولى زندگى قرار مى‌گيرد، گاهى موانع جلوى چشم او را مى‌گيرد؛ آرمان‌ها را دور دست و غيرقابل دستيابى به انسان نشان مى‌دهد؛ و اين خطر بزرگى است. گاهى آرمان‌ها فراموش مى‌شوند. در محيط جوان، آرمان‌ها محسوس، ملموس، زنده، قابل دسترسى و دستيابى است؛ لذا براى آن‌ها تلاش مى‌شود؛ خود اين تلاش، تلاش مباركى مى‌شود.

خصوصيت دوم، صدق و صفا و خلوص است. در حركت دانشجويى، كلك، تقلب، حيله و شيوه‌هاى غيرانسانى‌يى كه معمولًا در محيطهاى زندگى رايج به كار مى‌رود، در اين‌جا كمرنگ است و يا به‌طور طبيعى نيست. در محيط معمولى زندگى، در محيط سياست، در محيط تجارت، در محيط بده بستان‌هاى اجتماعى، هر كسى هر حرفى كه مى‌زند، مواظب است ببيند از اين حرف چه گيرش مى‌آيد و چه از دست مى‌دهد؛ حالا بسته به اين است كه چه‌قدر زرنگ، چه قدر پشت هم‌انداز و چه قدر عاقل باشد يا در نقطه مقابلش قرار گرفته باشد تا چيزى از دست بدهد، يا چيزى به دست بياورد؛ اما در محيط حركت دانشجويى، نه؛ حرف را براى خوب بودنش، براى درست بودنش، براى جاذبه داشتنش براى خود و براى حقيقت بيان مى‌كنند و دنبال و تعقيب مى‌كنند.

نمى‌خواهم تعميم بدهم و بگويم كه هر نفر از آحاد دانشجو، هر تك تكى از اين حرف‌هايى كه مى‌زند، اينطور است؛ نه، اما اين رنگ غالب است.

خصوصيت سوم، آزادى و رهايى از وابستگى‌هاى گوناگون حزبى و سياسى و نژادى و امثال اين‌هاست. در اين مجموعه حركت دانشجويى، انسان مى‌تواند اين خصوصيت را مشاهده كند؛ كه اين هم يك شعبه از همان مصلحت‌گرايى است. غالباً در اين‌جا از تقيداتى كه معمولًا مجموعه‌هاى گوناگون سياسى و غيرسياسى براى افراد خودشان فراهم مى‌كنند، خبرى نيست؛ جوان حوصله اين قيد و بندها را ندارد؛ لذا در گذشته پيش از انقلاب، احزابى بودند و كارهايى مى‌كردند؛ اما به دانشگاه كه مى‌رسيدند، ضابطه از دستشان در مى‌رفت! ممكن بود چهار نفر عضو هم يارگيرى بكنند، اما نمى‌توانستند انضباطهاى مورد نظر خودشان را انضباطهاى حزبى خيلى شديد كه در احزاب دنيا معمول بود و