يك موضع ذكر كنيم، قبول مى‌كند، اما در عمل طور ديگرى عمل مى‌كند! چرا؟

چون حزب،- آن تشكيلات سياسى بالاى سر- مثل پدرخوانده مافيا از او اين‌گونه خواسته؛ اين را انسان متأسفانه در برخى از گوشه كنارهاى حتّى محيط دانشگاهى مى‌بيند. پس آن مجموعه‌اى كه دچار يك چنين تحجّرى باشد، ديگر روشنفكر نيست، چون روشنفكرى لازمه‌اش حق‌طلبى، چشم باز، تكيه به منطق و استدلال است. اين كه مسلمان هم نمى‌خواهند باشد، براى اين است كه مى‌دانند مسلمانى، خطرناك است. امروز عمده دردسرهايى كه اردوگاه استكبار و مشخصاً آمريكا و صهيونيسم دچارش هستند- كه اين دردسرها خيلى زياد هم است به خاطر اين است- كه مسلمان‌ها به يك خودآگاهى رسيده‌اند كه در اين خودآگاهى، امام بزرگوار و ملت ايران و انقلاب و نظام ما نقش فراوانى داشته است. عمده دردسر آن‌ها از اين ناحيه است؛ لذا مى‌خواهند اين را بكوبند.

به همين جهت از مسلمان بودنِ دانشجو به شدت ناراضى و ناخشنوداند.[1]

50. مشكلات مسئله ساز دانشجويان‌

1. مشكل اول، مشكل دچار شدن به ابتذال و بى‌تفاوتى و نفوذپذيرى در مقابل فرهنگ‌هاى بيگانه و مضر است. دانشجو در معرض اين فرهنگ‌ها قرار مى‌گيرد و اين مشكل دانشگاه‌هاست. من كراراً در اين اجتماعات دانشجويى و دانشگاهى گفته‌ام كه چرا وقتى كسى وارد حوزه مى‌شود، قاعدتاً متدين خارج مى‌گردد؛ اما وقتى داخل دانشگاه مى‌شود، قاعدتاً متدين خارج نمى‌گردد؟! چرا بايد اين‌طورى باشد؟ واقعاً هم توقع درستى است و بايد در نهايت اين باشد؛ اما واقعيت قضيه غير از اين است. واقعيت قضيه اين است كه دانشگاه محيطى است كه به خاطر كثرت جوان در سنين خاص و وجود زن و مرد، در معرض انواع و اقسام انگيزه‌ها و گرايش‌هاى اخلاقى و فرهنگى ناسالم قرار گرفته است. دانشجو، غير از آن جوانِ در بازار است كه نه از مجله خارجى، نه از كتاب خارجى و نه از معارف بيرون اين مرز اصلًا مطلع نيست. دانشجو، قاعدتاً اطلاع پيدا مى‌كند و آگاه و هوشيار است و معارف دنيا برايش مطرح مى‌شود. پس اين فرد، در معرض نفوذ آسيب‌هاى فرهنگى و بى‌مبالاتى در مقابل دين و

[1] - بيانات رهبر معظم انقلاب در ديدار دانشجويان نمونه و ممتاز دانشگاه‌ها، 7/ 9/ 1381