اگر دانشجو از لحاظ جهت‌گيرى فكرى و سياسى دچار انحراف باشد، مصيبت بزرگى خواهد بود. درست است؟

اگر هدف دانشجو اين باشد كه درس بخوانم، براى اين كه زندگى شخصى خودم را مثلًا آباد كنم، بقيه هرچه شد، بشود؛ خطر خيلى بزرگى است.

اگر جهت زندگى دانشجو اين باشد كه به مسائل جامعه و آنچه كه مى‌گذرد، بى‌اهميت، بى‌اهتمام، بى‌علاقه و بى‌مبالات باشد، مصيبت خيلى بزرگ است.

فرض بفرماييد به دانشجو گفته شود كه بخشى از نيروهاى كشور، دچار آفات عقيدتى و فكرى‌اند، شانه بالا بيندازد و بگويد به من چه!! همچنان كه اگر بگويند بخشى از مردم در فلان جا دچار زلزله شدند و از بين رفتند، شانه بالا بيندازد و بگويد به من چه!! بخشى از مردم از لحاظ وضع معيشتى دچار دشوارى و مشكلند، شانه بالا بيندازد و بگويد به من چه!! اين حالت بى‌تفاوتى، مصيبت خيلى بزرگى است.

كسى كه بناست فردا امور مملكت در دست او باشد، اين‌قدر نسبت به مسائل جامعه و سرنوشت مردم بى‌اعتنا باشد، خيلى نگران كننده است. از اين نگران كننده‌تر، اين است كه بى‌تفاوت نيست، حساس است منتها حساسيت منفى؛ يعنى درست علاقه‌مند به اين است كه بخشى از مردم جامعه فرضاً در يك زلزله نابود بشوند! حالا زلزله، يك مثال واضح، و يك نوع آفت جسمانى و مادى است؛ از اين بدتر، آفت معنوى است كه كسى به آن توجه نمى‌كند. مثلًا دلش بخواهد كه مردم، غرق در شهوات بشوند، دلش بخواهد كه مردم، غرق در بى‌ايمانى بشوند؛ خودش هم اصلًا اين‌طور باشد و به اين سمت بتازد! ببينيد مسئله دانشجو چه‌قدر حساس مى‌شود!

اگر ما معناى دانشجو و مفاهيمى كه منطوى و مندرج در عنوان دانشجو است، به دقت مورد ملاحظه قرار بدهيم، بايد نسبت به سرنوشت قشر دانشجو خيلى حساس بشويم هر كه هستيم؛ چه خودمان دانشجو باشيم، چه استاد، چه از مسئولان آموزش عالى كشور، چه از مسئولان كشور و چه آدمى معمولى باشيم كه‌