40. اهميت كار فرهنگى در دانشگاه‌ها

ما فرهنگ را بستر اصلى زندگى انسان مى‌دانيم؛ نه فقط بستر اصلى درس خواندن و علم آموختن. فرهنگ هر كشور، بستر اصلى حركت عمومى آن كشور است. حركت سياسى و علمى‌اش هم در بستر فرهنگى است. فرهنگ، يعنى خلقيات و ذاتيات يك جامعه و بومىِ يك ملت؛ تفكراتش، ايمانش، آرمان‌هايش؛ اين‌ها تشكيل دهنده مبانى فرهنگ يك كشور است؛ اين‌هاست كه يك ملت را يا شجاع و غيور و جسور و مستقل مى‌كند، يا سرافكنده و ذليل و فرودست و خاك‌نشين و فقير مى‌كند.

فرهنگ، عنصر خيلى مهمى است. ما نمى‌توانيم از فرهنگ و رشد فرهنگى و پرورش فرهنگى صرف‌نظر كنيم. فرهنگ هم مثل علم است؛ فرهنگ هم گياه خودرو نيست. همه آنچه شما از نشانه‌ها و مظاهر فرهنگى در جامعه خودتان و در هر نقطه‌اى از دنيا مى‌بينيد، بدون ترديد اين بذر را دستى افشانده است. البته انسان بعضى از دست‌ها را مى‌بيند، اما بعضى از دست‌ها را نمى‌بيند؛ از داخل خانه، تا درون مدرسه، تا فضاى خيابان، تا راديو و تلويزيون، تا ماهواره، تا تبليغات جهانى، تا اينترنت، و از اين قبيل چيزها. فرهنگ، هدايت و پرورش دادن مى‌خواهد. بنابراين در دانشگاه‌ها كارفرهنگى بسيار مهم است.[1]

41. استاد ايده آل‌

استاد چون مى‌تواند محيط دانشجويى را تحت تأثير قرار دهد، بايدهايى دارد؛ اين بايدها را حتماً بايد رعايت كنيد؛ منتها در حد مقدور؛ لااقل به نبود مطلق‌اش راضى نشويد، يا به‌هيچ‌وجه به ضدش راضى نشويد. استاد بايد سرشار از عشق به اسلام و انقلاب و غرور ملى و دينى باشد؛ استاد ايده‌آل اين است. استاد واقعاً بايد احساس غرور ملى و غيرت دينى بكند و سرشار از روحيه خدمت باشد؛ يعنى حقيقتاً بخواهد كار كند و اين جوان‌ها را مثل‌

[1] - بيانات رهبر معظم انقلاب در ديدار وزير علوم و رؤساى دانشگاه‌ها، 17/ 10/ 1383