21. اينكه من اصرار دارم محيط دانشگاه محيط هوشيارى و محيط سياسى باشد براى اين است كه:

دانشگاه براى هر كشور در واقع همه چيز است. دانشجو تضمين كننده فرداى جامعه است. در واقع از روى دانشجوى امروز مى‌شود فرداى هر جامعه را شناخت يا حدس زد. آن كسانى كه با نيت ريشه‌كن كردن ايمان دينى در كشور ايران، به دانشگاه پرداختند و محيط دانشجويى را به تفكّرات، اوهام يا سرگرمى‌هاى ضدّدينى آلوده كردند، خيلى خوب فهميدند كه چه مى‌كنند و حقاً براى هدف پليد خود، بر روى‌نقطه اصلى تكيه كردند.

شما ملاحظه مى‌كنيد كه وقتى در ايران دانشگاه تشكيل شد و اقبال به دانش‌هاى نو در كشور ما به وجود آمد- كه البته اين كار خيلى لازم بود و خيلى دير انجام شد، بايد اين كار صد سال قبل از آن انجام مى‌گرفت- از همان اول در گزينش‌ها و در تنظيم برنامه‌ها، دين زدايى مورد توجه قرار گرفت.

واقعاً انسان به بعضى از چيزها عادت كرده و اهميت آنرا نمى‌فهمد. ما در دوران طاغوت عادت كرده بوديم اين جور بفهميم كه هر جوانى به دانشگاه رفت، بى‌دين بيرون خواهد آمد حتى هنوز هم اين فكر، به غلط در بسيارى از ذهن‌ها هست، اما آن روز درست بود يعنى معلوم بود كه محيط دانشگاه محيطى است كه دين و دين دارى را بر نمى‌تابد. همه چيز را اين جور فراهم كرده بودند.

آن‌ها اينطور فكر كرده بودند و آن چنان برنامه‌ريزى كردند، موفق هم شدند. تقريباً حدود پنجاه سال يا كمى بيشتر در اين كشور كسانى كه اندكى به دانش و تجربه و فرهنگ غربى كه براى ما ايرانى‌ها نو بود نزديك مى‌شدند، به همان اندازه از سنت‌هاى خود و از ايمان اصيل اسلامى دور مى‌شدند. البته بديهى است كه محيط جامعه ما يك محيط اسلامى بود، بالاخره يك تأثيرى روى تحصيل‌كرده‌هاى ما مى‌گذاشت. ضمناً عوامل مخالف و مضادّ با آن فكر نيز در جامعه بود كه آن‌ها فكر آن را نكرده بودند.

آن روز گذشت «تِلك امّة قَد خَلَت». امروز در سطح جهان دوباره مسئله دين‌