16. طرفدار دانشگاهى هستم كه اعتلاطلب، فعال و از لحاظ علمى و فكرى پرنشاط باشد

بنده طرفدار دانشگاهى هستم كه اصولى، اعتلاطلب، روبه‌مردم، فعال و از لحاظ علمى و فكرى پُرنشاط باشد. هرگز من دانشگاه و دانشگاهى را به محافظه‌كارى و اكتفا به آنچه كه امروز از فكر و فرهنگ و معرفت در دست دارند، توصيه نمى‌كنم؛ نه، دانشگاه بايد دائم نردبان تعالى را طى كند و پيش برود. من معتقدم محافظه‌كارى و اكتفاى به آنچه كه داريم و نداشتن همت و بلندپروازى در همه زمينه‌هاى فكر و فرهنگ، قتلگاه انقلاب است. انقلاب اساساً يعنى گام بلند، كه پشت سرش بايد گام‌هاى بلند ديگرى برداشته شود.

بايد مفاهيم را درست فهميد و دانست و با حيطه‌بندى درست مفاهيم بايد حركت كرد.[1]

17. انقلاب، دانشگاه را از دو آفت بزرگ نجات داد

به نظر من بزرگ‌ترين خدمت انقلاب به دانشگاه دو چيز بود: يكى اين كه احساس هويت مستقل ملى را به دانشگاه داد و دانشگاه را از رو به بيگانه داشتن و مجذوب و مبهوت بيگانه بودن و منفعل در مقابل بيگانه بودن نجات داد؛ قبل از انقلاب اين‌گونه بود. دوم اين كه دانشگاه را با مردم آشتى داد. دانشگاهِ قبل از انقلاب، يك جزيره تك‌افتاده در ميان اقيانوس خروشان مردم بود. از عناصر استثنايى استاد و دانشجوى مؤمن و متعهد و خوب كه بگذريم، در آن موقع محيط غالب دانشگاه اين‌طورى بود كه اگر شما به دانشگاه وارد مى‌شديد، بايد به فرهنگ عمومى، به ايمان عمومى، به باورهاى عمومى و به دلبستگى‌هاى مردمى پشت مى‌كرديد. محيط دانشگاه براى اكثريت بزرگى از استاد و دانشجو، محيط دغدغه‌هاى صرفاً شخصى بود. غير از عده‌اى كه سياسى و مبارز بودند،

[1] - بيانات رهبر معظم انقلاب در جمع دانشجويان و اساتيد دانشگاه صنعتى امير كبير، 9/ 12/ 1379