الْمُسْلِمِينَ».[1] يعنى تسليم فرمان خدا بودن. اين معناى تعبّد است. بايد اين روحيه رشد كند. البته مى‌دانيد تعبّد با استدلال عقلى و گرايش به مسائل عقلانى، با اعتقاد به علم و فعاليت علمى و دانشگاهى و دانشجويى هيچ منافاتى ندارد. همه آن‌ها بايد باشد، تعبّد هم بايد باشد ....

اگر بخواهيم وسوسه‌هاى شيطان و هواى نفس و ضعف‌هاى گوناگون كه در درون و خلقيّات و در تربيت‌هاى ما است، لجن‌هايى كه با جوهر انسانى ما جا به جا آميخته است؛ جوارح ما را از حركت باز ندارند، بايد اين روحيه تعبد در ما باشد. حكم و دستور الهى و وظيفه شرعى است، بايد انجام بدهيم. نبايد ملاحظات، رودربايستى‌ها، تهديدها، خطرها و تطميع‌ها جلوى ما را بگيرد.

پس بايد تعبد در دانشجو رشد پيدا كند. چرا؟ چون اين جوان، فردا چرخى از چرخ‌هاى اين مملكت را به دست خواهد گرفت. از حالا بايد سرمايه را پيدا كند. وقتى به سنين بنده و امثال بنده رسيد، مثل يك درخت خشك و بى‌انعطاف است كه ديگر كارى نمى‌شود كرد. انسان در سنين شما اين استطاعت را دارد كه كجى‌هاى خود را اصلاح و اشكالات خود را درست كند.[2]

15. دانشگاه‌ها بايد به صورت عملى، به علم اهميت بدهند

دانشگاه‌ها بايد به علم اهميت بدهند. اهميت دادن، فقط يك امر قلبى نيست؛ عمل لازم دارد. اين عمل، مقدمات و برنامه‌ريزى و اهتمام شديد لازم دارد. مايه گذاشتن از وقت و امكانات دانشگاه براى هر كار غيرعلمى، به‌طور طبيعى از اين اهتمام علمى خواهد كاست. حالا يك‌وقت آن كار، لازم و در حد ضرورت است، مانعى ندارد؛ اما افراط در آن كارها، به گرايش علمى و حركت علمى و سازندگى و به دنبالش بالندگىِ علمى كه ما به آن نياز داريم، لطمه خواهد زد.[3]

[1] - سوره احقاف: آيه 15

[2] - بيانات رهبر معظم انقلاب در ديدار با جمعى از تشكّل‌هاى دانشجوئى كشور در قم، 18/ 9/ 1374

[3] - بيانات رهبر معظم انقلاب در ديدار وزير علوم و رؤساى دانشگاه‌ها، 17/ 10/ 1383