ب. جهاد بشريت، در سرتاسر تاريخ حيات خود، دائما با مسأله‌ى جنگ و نزاع دست به گريبان بوده تا آنجا كه گويى جنگ همزاد بشر است؛ چنانچه گذشته از بدو خلقت آدم و جنگ ابليس با او، پيدايش اختلاف بين هابيل و قابيل فرزندان آدم كه منجر به قتل هابيل گرديد، حلقه‌هاى نخستين زنجيره‌ى جنگ بين انسان‌ها را تشكيل مى‌دهد.

در اسلام، جنگ ذاتا پديده‌ى مطلوبى نيست؛ بلكه اصل اوليه دعوت انسان‌ها به اسلام و خداپرستى است. سيره‌ى رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلم، گواهى مى‌دهد كه آن حضرت هرگز براى دعوت به اسلام، جنگ نكردند و در جنگ‌هايى هم كه كفار و دشمنان اسلام، تحميل مى‌كردند، از همه‌ى امكانات براى پرهيز از خونريزى سود مى‌جستند. جهاد در چارچوب استراتژى ارشادى اسلام، در آخرين مرحله قرار دارد؛ اما واقعيت اين بود كه پيامبر براى هدايت همه‌ى انسان‌هاى روى زمين مبعوث شده‌اند، بنابراين هر كسى كه با دعوت پيامبر مخالفت مى‌كرد، وظيفه‌ى پيامبر بود كه براى گشودن مسير دعوت، با وى بجنگد؛ ازاين‌رو شيعه و سنى، جهاد را يكى از اصول مسلّم اسلام مى‌دانند و نيز قرآن صريحا به پيامبر و مسلمانان فرمان مى‌دهد كه با كفار و منافقان بجنگند و با درشتى و خشونت با آنان رفتار كنند؛ چنانچه در قرآن مى‌فرمايد:

يا ايها النبى جاهد الكفار و المنافقين و اغلظ عليهم و مأويهم جهنم و بئس المصير؛[1] اى پيامبر با كافران و منافقان كارزار كن و بر آنها سخت بگير جايگاه ايشان جهنم است و چه بد سرنوشتى است.

همچنين در سوره‌ى انفال، از مسلمانان مى‌خواهد كه براى به وحشت انداختن دشمنان آشكار و نهان، در آماده‌باش دائمى به سر برده و به تهيه‌ى امكانات لازم بپردازند[2].

بنابراين، بسيارى از نبردها، غزوات و سريه‌هاى پيامبر با عنوان جهاد فى سبيل الله انجام مى‌شد.

[1] - توبه؛ آيه 73.

[2] -\i و اعدو لهم ما استطعتم ...؛\E انفال؛ آيه 60.