حاكميت ولايت الهى مى‌انجامد.

جهان‌بينى مادى در سوى ديگر، زيرساخت مشترك همه‌ى نظام‌هاى غير دينى است.

در اين ديدگاه وجود هرگونه خالق و معبودى، در وراى عالم مادى ناديده گرفته شده و درك بشر، محدود به حواس بشرى است. اين ديدگاه به نام «سكولاريزم»، سازمان فكرى و اعتقادى پيدا كرده است و پايه‌هاى اساسى اين تفكر، انسان‌گرايى (اومانيسم)، عقل‌گرايى و حسّ‌گرايى است.

انسان در مكاتب مادى تعريفى كاملا مادى پيدا مى‌كند و در نهايت اختيار او، با شرايط فيزيكى حاكم بر او، از بين مى‌رود اين گرايش، اصل در توسعه‌ى انسانى را، توسعه‌ى نيازهاى مادى مى‌داند. در اين نگاه، جامعه، برايند همان انسان‌هايى است كه توده‌ى فوق پيچده‌ى مادى فرض مى‌شوند. فردگرايى اقتضا مى‌كند كه انسان‌ها به صورت هسته‌اى ديده شوند و در نتيجه هر فرد، فقط خود و منافع خود را ببيند و اصولا نقطه‌ى قابل جمعى با ديگران نداشته باشد؛ ازاين‌رو تكثرگرايى، يعنى پذيرش اختلاف در مقصد، سليقه و حركت وسيله‌ى مطلوب سازماندهى حركت‌هاى انسانى و اجتماعى تعريف مى‌شود؛ بنابراين وجود مسابقه‌ى سودگرايانه و تنازع براى كسب برخوردارى بيشتر و قبضه‌ى قدرت و ثروت و ناديده انگاشتن منافع ديگران از لوازم طبيعى و اجتماعى ديدگاه مادى است.