مى‌كنند كه انسان چون درختى است كه خشك مى‌شود و از بين مى‌رود، چون خود اكنون يك زندگى گياهى دارند؛ يعنى خوب خرامانند، تغذيه مى‌كنند، بالنده‌اند، رشد مى‌كنند و ... كسى كه در اندازه يك حيات گياهى فكر مى‌كند، پايانى جز حيرانى ندارد و پس از 60 يا 70 سال زندگى، يا احساس پوچى مى‌كند يا بارى به هر جهت مى‌شود؛ امّا اگر جهان‌بينى انسان اين بود كه «مرغ باغ ملكوتم» و وقتى مى‌ميرم، اين قفس مى‌شكند و از قفس تن و طبيعت آزاد مى‌شوم و به ملكوت پر مى‌كشم، به اين بيان قرآنى مى‌رسد: وَ سارعوا إلى مغفرهٍ من ربّكم و جنّه عرضها السموات والأرض .... (1) در روايات آمده است كه اگر تمام اهل زمين مهمان يك بهشتى باشند، باز هم او جا دارد (2)، يعنى خانه او آنقدر وسيع است كه اگر شش ميليارد جمعيت كره زمين مهمان او باشند، باز هم جا دارد.

روح ما فوق العاده وسيع است؛ ما در اين پيكر خاكى خلاصه نمى‌شويم. اين پيكر خاكى گوشه‌اى از آن حيات انسانى است. انسان نبايد اين عظمت را بيهوده به هدر بدهد و رايگان بفروشد. ان‌شاءاللّه وجود مبارك ولى عصر (ارواحنا فداه) اين معانى را براى ما تبيين مى‌كنند.

______________________________
1- سوره آل عمران، آيه 133.

2 ر. ك: تفسير نور الثقلين، ج 5، ص 246.