افراد از قبل هدايت شده بودند، نه اين كه شب يا روز عاشورا از ظلمت به نور منتقل گردند. البتّه حرّ بن يزيد روز عاشورا به حقّ و نورانيّت رسيد.

يكى از كسانى كه به ناچار با لشكر ابن سعد همراه شد و آن گاه به لشكر سعادتمند سيّدالشهداء عليه السلام پيوست، قاسم بن حبيب بن ابى بشير أزدى‌ است.[1] درباره او چنين نقل شده است:

كان القاسم فارساً من الشيعة الكوفيين، خرج مع ابن سعد، فلمّا صار في كربلاء، مال إلى الحسين عليه السلام ... وقتل بين يديه؛[2]

قاسم بن حبيب اسب سوارى از شيعيان كوفى بود كه به همراه ابن سعد از كوفه خارج شد و آن گاه كه به كربلا رسيد، به سوى امام حسين‌ عليه السلام‌ ميل نمود ...

و در ركاب آن حضرت به شهادت رسيد.

يكى ديگر از اين سعادتمندان‌ عمرو بن ضبيعة بن قيس الضبعي‌ است.[3] درباره او مى‌نويسند:

كان عمر[4] فارساً مقداماً. خرج مع ابن سعد ثمّ دخل في انصار الحسين عليه السلام؛[5]

او تك‌سوارى يگانه و پيش‌تاز بود. به همراه ابن سعد از كوفه خارج شد، سپس داخل در ياران امام حسين‌ عليه السلام‌ شد.

يكى ديگر از اين نيك‌بختان‌ حلاس بن عمرو ازدى راسبى‌ است. وى در زمان‌

[1] - المزار( ابن مشهدى): 494

[2] - أبصار العين فى انصار الحسين عليه السلام: 186

[3] - مناقب آل أبي‌طالب: 3/ 232

[4] - سيد بن طاووس رحمه اللَّه در كتاب اقبال از وى به« عمر بن ضبيعة الضبيعى» تعبير كرده است؛ اقبال‌الاعمال: 3/ 78

[5] - أبصار العين في أنصار الحسين: 194