به دست خودت در جهت اطاعت از من؟ ابراهيم گفت: كشته شدن او به دست دشمنان ناراحت‌كننده‌تر است.

سپس خداى متعال فرمود: اى ابراهيم به تحقيق، طايفه‌اى كه تصور مى‌كنند از امت محمد هستند، فرزند او حسين (ع) را بعد از او به ظلم و دشمنى مى‌كشند، مانند كشتن گوسفند و بدين‌وسيله مستوجب غضب و سخط من مى‌شوند.

تا ابراهيم اين موضوع را از خداوند شنيد دلش شكست و شروع كرد به گريه كردن و ناراحتى. لذا خداى متعال به او فرمود: اى ابراهيم! من قرار دادم اين ناراحتى و جزع تو را براى حسين به جاى آن فزعى كه اگر اسماعيلت را ذبح مى‌كردى و واجب كردم براى تو بالاترين درجات اهل صبرين بر مصائب را و اين است معنى‌ «و فديناه بذبح عظيم».[1]

و اينجا بجاست يادى كنيم از سلطان عشق و قائد و رهبر راه تسليم و رضا، مقتدا و پيشواى آزادگان حسين‌بن على (ع) كه در سرزمين كربلا، در يك روز هفتاد و دو قربانى به كربلا آورد و يكى را هم سالم برنگرداند. «السلام عليك يا ابا عبداللّه»

[1] - خصال، 58؛ بحارالانوار، ج 12، ص 125.