از على‌آموز اخلاص عمل‌

شير حق را دان مطهّر از دغل‌

در غزا بر پهلوانى دست يافت‌

زود شمشيرى برآورد و شتافت‌

او خدو انداخت بر روى على‌

افتخار هر نبى و هر ولى‌

آن خدو زد بر رخى كه روى ماه‌

سجده آرد پيش او در سجده‌گاه‌

در زمان انداخت شمشير آن على‌

كرد او اندر غزااش كاهلى‌

گشت حيران آن مبارز زين عمل‌

وز نمودن عفو و رحمت بى‌محل‌

گفت بر من تيغ تيز افراشتى‌

از چه افكندى مرا بگذاشتى‌

آن چه ديدى بهتر از پيكار من‌

تا شدستى سست در اشكار من‌

آن چه ديدى كه چنين خشمت نشست‌

تا چنان برقى نمود و باز جست‌

آن چه ديدى كه مرا زان عكس ديد

در دل و جان شعله آمد پديد

آن چه ديدى برتر از كون و مكان‌

كه به از جان بود و بخشيديم جان‌

در شجاعت شير ربّانيستى‌

در مروّت خود كه دانى كيستى‌