أو من كان ميتا فأحييناه و جعلنا له نورا يمشى به به فى النّاس كمن مثله فى الظّلمات ليس بخارج منها.[1] با ملاحظه بينش قرآنى در فهم ديدگاه وحيانى در مورد مسئله شناخت و معرفت به موارد زير واقف مى‌شويم:

1. هستى بر مدار حق‌طلبى و لا يزال الهى است و او مطابق و مدلول واقعى تمام اجزاى هستى است؛ از اين‌رو، معيار تفكيك حق از باطل، در بينش معرفت‌شناختى قرآن‌دارى قرار و ثباتى عينى و حقيقى مى‌باشد.

2. با وجود چنين معيار مستقر و لا يتغيرى است كه انسان بهره‌مند از آگاهى و شناخت بوده و مى‌تواند با نظاره كردن بر حقايق عالم از فهمى صائب و پايدار برخوردار شود و با امكان چنين شناختى انسان موظف است كه حيات خويش را در تمام ابعاد بر مبنايى كه از صحت و حقانيت و ريشه‌دار برخوردار است استوار سازد.

3. رمز دست‌يابى به حقايق عالم و بهره‌مندى از بينشى صائب، محافظت از حريم‌هاى الهى و پرهيز از ورود به ميادين ظلمت گناهان است كه به يمن چنين گزينشى، انسان مشمول هدايت‌هاى نورانى در ساحت‌هاى انديشه خويش خواهد شد.

د) نتيجه‌گيرى‌

1. مبانى معرفت‌شناختى سوفسطايى، مهم‌ترين زير ساخت شناخت و معرفت، از منظر انديشه مردم‌سالارى است كه با الهام گرفتن از چنين مبنايى، اراده افراد شاخصى مطمئن در يافتن حق و تفكيك آن از باطل تلقى شده است.

[1] -« آيا كسى كه مرده بود، سپس او را زنده كرديم و نورى برايش قرار داديم كه با آن در ميان مردم راه برود، همانند كسى است كه در ظلمت‌ها باشد و از آن خارج نگردد؟!» انعام، آيه 122.