با جلب آراى مردم به قدرت تصميم‌گيرى دست يابند.[1] شيوه دمكراسى عبارت است از معامله و مصالحه. دمكراسى، به عنوان روش، در پى به حداقل رساندن خطاهاى مديريّت جامعه و به حداكثر رساندن مشاركت مردم و كاهش دادن نقش افراد، به عنوان فرد، در تصميم‌گيرى‌هاى سياسى است. به جاى اين سؤال كه «چه كسى بايد حكومت كند؟»، سؤال از نحوه حكومت كردن طرح مى‌شود.[2] ازاين‌رو دمكراسى صرفا به امر مشاركت و انتخابات، اشاره داد، نظير اين تعريف كه: «دمكراسى عبارت است از طريقه تصميم مردم كه چه كسى بايد حكومت كند و هدفش چه بايد باشد.» بنا به اعتقاد نظريه‌پردازان معاصر، دمكراسى را رايج‌ترين معناى خود ناظر به يكى از گونه‌هاى حكومت است كه در آن قدرت در دست يك يا چند كس نيست، بلكه از آن اكثريت است. بدين طريق، مى‌توان دمكراسى را از حكومت‌هاى ديگر بازشناخت.

به طور كلى، درباره دمكراسى، به دو ديدگاه مى‌توان اشاره كرد.

1- دمكراسى يك نظام حكومتى است، كه تعاريف فوق ناظر به آن است؛

2- دمكراسى طرحى براى جامعه است كه هدف آن كاميابى فردى و جمعى تمام جامعه است.

درباره تعريف ياد شده بايد گفت:

[1] - يوزف شومپيتر« دو مفهوم از دموكراسى» فلسفه سياسى، ويراسته آنتونى كوئينتن، ترجمه مرتضى اسعدى، تهران، انتشارات بين المللى الهدى، 1371، ص 305.

[2] - لذا پوپر به جاى سؤال مزبور اين سؤال را مطرح مى‌كند كه: آيا اشكالى از حكومت وجود دارند كه اخلاقا مذموم باشند؟ و در مقابل آن، آيا اشكالى از حكومت وجود دارند كه به ما اجازه دهند خود را از شر يك حكومت شرير و زيانبار رها سازيم؟ پوپر اين سؤال‌ها را وجه ممّيز دمكراسى آتن و مدرن مى‌داند.