بر مبناى همين سيره علوى در روايات آمده است كه امام عصر عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف، در آن حيات طيبه موعود خود به تعليم و تفسير واقعيت‌هاى قرآن به مردم همت مى‌گمارد و بواطن نامكشوف اين مصحف شريف را براى آنان تشريح مى‌كند و بالندگى و شكوفايى كليت افراد و اجتماع را سبب مى‌شود.

گفتنى است، نهج البلاغه حاكم جامعه اسلامى را «ملك» يا «سلطان» ياد نمى‌كند كه به معناى تملك يا سلطه‌گرى است، بلكه با كلماتى مانند «امام» (پيشوا و رهبر) و «والى» از او ياد مى‌كند. رهبر و امام، جمعيت و امتى را به دنبال خود مى‌كشاند و خود پيش‌قراول و طلايه‌دار حركت است. والى و ولايت، به معناى پيوستگى است. والى امت و رعيت، كسى است كه امور مردم را به عهده دارد و با آنها پيوسته است. با تأمل در مفهوم حكومت در نهج البلاغه، درمى‌يابيم ولىّ امر و متصدى كارهاى مردم در رأس حكومت است و تكليفى الهى دارد. او انسانى است كه بيشترين بار و سنگين‌ترين مسئوليت را بر دوش دارد. از سوى ديگر، مردم نيز بايد با همه ارزش‌هاى مادى و معنوى و آرمان‌هايشان گرامى داشته شوند و دين و دنياى آنان باهم و در تعامل ماند.

مفهوم سلطه‌گرى و زورمدارى و افزون‌طلبى در حكومت علوى وجود ندارد و مقصد اصلى امام عليه السّلام آخرت است كه از گذرگاه دنيا مى‌گذرد. وظيفه اصلى حكومت نيز تمهيد بستر زمينى اين حركت براى آدميان است. بدين ترتيب، اصلاح، رشد و بالنده كردن همه اصناف مردم گيتى، در جنبه‌هاى مادى و معنوى، روحى و جسمى از وظايف و آرمان‌هاى حكومت اسلامى در حيطه داخلى و خارجى است. امر الهى به پيامبر براى تزكيه مردم نيز همين نكته به‌شمار مى‌رود و اين سنت حسنه و رسالت معصومان، در نظام مهدوى به فرجام و نتيجه نهايى خواهد رسيد.

دوازدهم. جهاد و نفى هرگونه سلطه‌طلبى و مشروعيت جنگ توحيدى‌

اصل جهاد و قتال با دشمنان و محاربان با خدا و جامعه اسلامى از مبانى و اصولى به‌شمار مى‌رود كه باعث هم‌گرايى در دولت مهدوى است. در حقيقت، امت هم‌بسته وى امتى مجاهد است؛ زيرا جهاد توحيدى، از ضروريات دينى رسالت و دولت نبوى و علوى به‌شمار مى‌رود. افزون بر اين، شناخت ماهيت‌