بنابر مفروض در مباحث مهدويت، اگر نظام فرهنگى از اعتقادى صحيح (سازنده، حركت‌آفرين و هويت‌بخش) و منطقى برخوردار باشد، آينده‌اى مطمئن را مى‌تواند شكل دهد و تهديدات سد راه خود را مديريت كند و از همه فرصت‌ها براى ساختن فرهنگى در راستاى وعده‌هاى الهى بهره گيرد. در حركت به سوى اين ايده و در موازات و يا تقابل با نگرش‌هاى حوزه مهدويت، اين مسئله ظاهر مى‌شود كه آيا شيعيان و منجى‌باوران كه گذشته را نمى‌توانند دگرگون سازند، آيا با برنامه‌ريزى و پيش‌بينى صحيح تحولات و رخ‌دادها، آينده را مى‌توانند دست‌كارى كنند و در شكل‌گيرى آن تأثير گذارند؟ 8

آينده‌پژوهى، برخلاف تحجر، ماندن و درجازدن، سبب ارتقا، رشد و به‌آورى مى‌شود و در اين زمينه، كاركردى مهم دارد و برخلاف گذشته‌پژوهى كه منفعلانه است، به اختيار و اراده بشرى توجه دارد كه خداوند در او به وديعت نهاده است تا به ايفاى نقش احتمالى خود در آينده بينديشد و آن را عملى سازد. لذا اگر ملت و يا تمدنى بخواهند در آينده با اين روى‌كرد بازى‌گر اصلى، تعيين‌كننده و پايان‌دهنده باشند، بايد بدانند كه چقدر قدرت دارند و آگاهى‌هايشان از سناريوهاى محتمل خود و رقيب چقدر است؟ و چقدر به امروز آگاهند؟

بى‌گمان، همه شرايط در منازعات آينده در اختيار ما نيست و ما بايد توان و نقش خود را متناسب با مأموريت الهى به هنگام ظهور حضرت كسب كنيم. لذا براى اين آمادگى بايد ديد كه امكانات ما براى حضور در آينده چيست؟ آيا روى‌كرد و توان دينى و فرهنگى فعلى ما مى‌تواند به ما كمك كند تا از آينده استقبال كنيم يا خير؟ آيا توان و غايت آرمانى ما در قبال كاركردهاى حريف استكبارى، پيروان را مى‌تواند مطمئن سازد كه قادرند در آينده زندگى نمايند؟

آينده در كدامين شرايط براى ظهور ايشان آماده مى‌شود و امنيت دارد؟

ضرورت و اهميت تحقيق‌

دو جريان و دو سير تاريخى، بسيار شتابان به پيش مى‌روند: نخست، سيرى مبارك به سوى صلاح و شايستگى و معنويت هرچه بيشتر در مردم با شكل‌گيرى نظام‌هاى خدمت‌گزار و عدالت‌جو و دوم، سيرى شوم به سوى نفسانيت و قساوت‌