از اين آيه معلوم مى‌گردد كه وظيفه انذار پيامبر نسبت به چه امرى و در چه رابطه بوده است.

ثالثا: اگر رسالت پيامبران منحصر در ابلاغ و انذار است پس اقدام پيامبران بزرگ الهى همچون موسى در مبارزه‌اش با فرعون و نجات بنى اسرائيل و قيام قهرمان توحيد در برابر نمرود و شكستن خدايان دروغين چگونه توجيه مى‌گردد؟

اگر رسالت پيامبران تنها پيام‌رسانى بوده است چگونه قرآن اصل مسلمّى را به مثابه سنتى الهى در زمينه نصرت پيامبران و غلبه لشكريان حق بر باطل كه لازمه آن درگيرى و ستيز و استقامت تا رسيدن به پيروزى است، بيان مى‌كند:

و لقد سبقت كلمتنا لعبادنا المرسلين* إنّهم لهم المنصورون* و إنّ جندنا لهم الغالبون‌[1]؛

و قطعا فرمان ما درباره بندگان فرستاده ما، از پيش [چنين‌] رفته است كه آنان [بر دشمنان خودشان‌] حتما پيروز خواهند شد و سپاه ما هر آينه غالب آيندگانند.

اگر پيامبران الهى، شأن حكومتى نداشته و فقط انذاركنندگانى صادق بوده‌اند، چگونه قرآن مى‌فرمايد:

و كأيّن من نبىّ قاتل معه ربّيّون كثير[2]؛

چه بسيار پيامبرانى كه همراه او توده‌هاى انبوه كارزار كردند.

و بالأخره اگر پيامبران كارى جز انذار نداشتند، چگونه قرآن داستان كشتار مظلومانه آنها را در برخى آيات بيان مى‌كند.[3]

ب) تقابل ميان امامت و خلافت‌

«امامت جزئى از مفهوم و ماهيت پيامبرى است و مانند مقام پيامبرى، يك پديده‌

[1] - صافات( 37) آيات 171- 173.

[2] - آل عمران( 3) آيه 146.

[3] - نساء( 4) آيه 155.