ساير امور سياسى و اجتماعى دلالت مى‌كند، حصر در آيات مورد استناد، حصر نسبى خواهد بود.

ثانيا: دقت در سياق و مفاد آياتى كه وظيفه پيامبر صلّى اللّه عليه و اله را در ابلاغ و انذار منحصر مى‌دانند، روشن مى‌سازد كه اين آيات در مقام بيان اين نكته‌اند كه: انسان‌ها در پذيرش يا عدم پذيرش ايمان به خدا و آخرت و راهيابى به سعادت و هدايت آزاد و مختارند، چنان كه در سوره يونس آيه 108 آمده است:

قل يا أيّها النّاس قد جاءكم الحقّ من ربّكم فمن اهتدى فإنّما يهتدى لنفسه و من ضلّ فإنّما يضلّ عليها و ما أنا عليكم بوكيل؛

بگو اى مردم! حق از جانب پروردگارتان براى شما آمده است پس هر كه هدايت يابد به سود خويش هدايت مى‌يابد و هر كه گراه گردد به زيان خود گمراه مى‌شود و من نگهبان شما نيستم.

اساسا اين دسته از آيات، هم نسبت به پيامبر (از آن جهت كه به شدت خواهان و مشتاق قبول حق و ايمان از سوى مشركان بوده است‌[1]) و هم نسبت به مردم (از آن جهت كه در قبول يا رد ايمان مختار بوده‌اند) وظيفه پيامبر را ابلاغ و انذار معرفى مى‌كند و اين غير از مسئله اجراى احكام و حدود الهى و رهبرى اجتماعى و سياسى است، به همين دليل، حصر در اين آيات را، حصر نسبى مى‌دانيم. شاهد ديگر بر اين مدعا، آيه ديگرى است كه مى‌فرمايد:

سوآء عليهم ءأنذرتهم أم لم تنذرهم لا يؤمنون‌[2]؛

كسانى كه كفر ورزيدند- چه بيمشان دهى، چه بيمشان ندهى- بر ايشان يكسان است، [آنها] نخواهند گرويد.

[1] -\i لعلّك باخع نفسك ألّا يكونوا مؤمنين‌\E( شعرا( 26) آيه 3) و\i فلعلّك باخع نفسك على آثارهم إن لم يؤمنوا بهذا الحديث أسفا\E( كهف( 18) آيه 6).

[2] - بقره( 2) آيه 6 و يس( 36) آيه 10.