مى‌شوند وبه ستوه مى‌آيند. پس، بايد از تكرار ملال آور و پرحرفى آزار دهنده پرهيز كرد و ظرفيّت طرف و اشتياقش را براى شنيدن در نظر گرفت.

برخى «بد دهان» اند.

بد حرف زدن، زشت گويى، تندى در گفتار، هتّاكى و بى‌حرمتى، از آفات كلام به شمار مى‌آيد. بسيارى از دوستى‌هاى ديرين و روابط صميمى، گاهى به خاطر كلامى نسنجيده و اهانت‌آميز و تحقير كننده يا دل آزار، بر هم مى‌خورد.

اگر جواب «هاى»، «هوى» است، جواب سخن مؤدبانه هم پاسخ احترام‌آميز است.

حضرت على (ع) فرموده است:

«اجْمِلوا فى الخطابِ تَسْمَعوا جميلَ الجواب»[1]

زيبا سخن بگوييد و خطاب كنيد، تا جواب زيبا هم بشنويد.

گروهى «دهن لقّ» اند.

قدرت رازدارى و حفظ اسرار، نشانه كمال است.

آنان كه هيچ حرفى را نمى‌توانند نگاه دارند و حتى آنچه را نيز كه سفارش شده «به كسى نگوييد»، در اولين فرصت «لو» مى‌دهند، قابل اعتماد نيستند و از «محرم راز» بودن درمى‌آيند و وجهه خودشان را از دست مى‌دهند.

خيلى «حرف‌هاى مگو» وجود دارد كه بايد در صندوق سينه محبوس باشد و به بيرون درز نكند، چه رازهاى شخصى، چه امور مربوط به‌

[1] - غررالحكم( چاپ دانشگاه)، ج 2، ص 266